Την περασμένη εβδομάδα η κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε τα επαχθή μέτρα της β’ αξιολόγησης του 3ου Μνημονίου. Στην ουσία ένα 4ο Μνημόνιο. Πήγε με όλα αυτά στο Eurogroup και γύρισε άπρακτη. Η μυθολογία των αριστεροδεξιών εθνολαϊκιστών εξαντλείται με την πλήρη κατάρρευση των κίβδηλων υποσχέσεων. Με την απογύμνωση του επιτηδευμένου περιτυλίγματος των ψεμάτων.
Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της καθυστέρησης και της νέας ύφεσης με τις απώλειες παραγωγής και εισοδημάτων από το 2015 μέχρι σήμερα είναι κυριολεκτικά τρομακτικό. Ο λογαριασμός της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκύπτει ιδιαίτερα επαχθής για τα φτωχά στρώματα, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τα χειμαζόμενα μικρομεσαία στρώματα. Η ανεργία είναι στα ύψη. Η εργασιακή ζούγκλα βλαστάνει. Η μορφωμένη νεολαία μας αναζητεί μαζικά αλλού την τύχη της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πλήρη «μνημονιοποίησή» του έχει ξεμείνει και από τους «εχθρούς» και από τους μύθους που αθρόως κατασκεύαζε. Το αντιμνημονιακό αφήγημά του διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Εχει γίνει συστημικότερος των συστημικών. Συνεχίζει παρά ταύτα τον διχαστικό του λόγο. Εντείνει την πόλωση. Προσπαθεί να αναζωπυρώσει αντιδεξιά σύνδρομα. Τρέφεται από τον δικομματισμό. Συνεχίζει τον κομματικό εποικισμό του κράτους.
Χτίζει μεθοδικά τη δική του «καλή» διαπλοκή. Επιδιώκει να ελέγξει τον χώρο της ενημέρωσης και θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στην εξουσία. Ακόμα και να ντυθεί με ένα νέο «κεντροαριστερό» πολιτικό ένδυμα, αν και δεν φαίνεται να έχει το αξιακό υπόστρωμα για μια τέτοια μετεξέλιξη.
Η Νέα Δημοκρατία είναι το παραδοσιακό κόμμα της συντηρητικής παράταξης. Ο εκσυγχρονισμός, η ανανέωση και η μετεξέλιξή της σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα ασφαλώς και θα αποτελούσε θετική εξέλιξη για το πολιτικό σύστημα. Δεν έχει μπορέσει όμως μέχρι σήμερα να διατυπώσει μια συνεκτική, εναλλακτική πολιτική πρόταση, ακόμα και εντός των δικών της ιδεολογικών, οικονομικών και πολιτικών παραδοχών. Εχει σαφές δημοσκοπικό προβάδισμα, αλλά δεν αναπτύσσει ιδιαίτερη δυναμική, στερούμενη ευρύτερων συμμαχιών.
Στο επόμενο διάστημα η πολιτική ζωή θα κινηθεί με βασική επιδίωξη και των δύο, την κατάληψη θέσεων για μια ισοπεδωτική και διχαστική προσεχή εκλογική αναμέτρηση ακραίας πόλωσης, άνευ ορίων και ενδοιασμών.
Αμφότεροι αναγκαστικά θα συγκλίνουν προς το «κέντρο» για να αλώσουν και να λεηλατήσουν εκλογικά και πολιτικά τον μεσαίο προοδευτικό χώρο που, ομφαλοσκοπώντας, παραμένει κατακερματισμένος. Δεν υπάρχει άλλος «ζωτικός» χώρος γι’ αυτούς.
Δεν πρόκειται για τωρινή διαπίστωση. Εχω κουραστεί να την επαναλαμβάνω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη πολιτική ευφυΐα. Γι’ αυτό επέμεινα και επιμένω ότι ελπίδα και προοπτική στη χώρα μπορεί να δώσει μόνο μια ενωμένη Κεντροαριστερά, μια νέα και ενιαία Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη. Ο χώρος υπάρχει. Εχει πολύτιμες, δημιουργικές δυνάμεις. Αναντικατάστατη πολιτική αξία και βαρύτητα. Οι πολίτες αγωνιούν και αναμένουν. Απαντες οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Εμείς, οι ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς, πιστεύουμε σε μια δημοκρατική, σύγχρονη, προοδευτική, ευρωπαϊκή και πατριωτική Αριστερά, ως αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης Προοδευτικής Παράταξης. Εχουμε πάρει πρωτοβουλίες και συντονιζόμαστε με άλλες δυνάμεις προς τον ίδιο στόχο.
Και ελπίζουμε.
Ο Σπύρος Λυκούδης είναι αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής Α’ Αθηνών με Το Ποτάμι και επικεφαλής της πολιτικής κίνησης ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς