Η τελευταία εβδομάδα της Κεντροαριστεράς παρέπεμπε σε μια ατελείωτη φιλοσοφική βραδιά. Ενας από δω, άλλος από εκεί, όλοι συναντήθηκαν σε κάποιο αμφιθέατρο ή μια αθηναϊκή αίθουσα εκδηλώσεων, όπου συνηθίζουν τα –εσχάτως πολυγραφότατα –στελέχη του χώρου να παρουσιάζουν τις θέσεις ή τα βιβλία τους. Οι δημοσιογράφοι ήταν παρόντες σε όλα –κι όμως, καμία ουσιαστική είδηση δεν προέκυπτε. Η επόμενη μέρα της Κεντροαριστεράς βρίσκεται κρυμμένη σε παρασκηνιακές συζητήσεις, από εκείνες που γίνονται γνωστές μόνο όταν έχουν κάποια ουσία και αποτέλεσμα. Προς το παρόν, βιβλία, βιβλία και άλλα βιβλία –«τουλάχιστον η Κεντροαριστερά διαβάζει» έλεγε στέλεχος του χώρου σε συνομιλητή του την Τετάρτη, στον δρόμο για ακόμα μία παρουσίαση.
Ο Βενιζέλος και ο Σημίτης. Την περασμένη Τρίτη ήταν η εκδήλωση του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος κατάφερε να ενώσει ένα ευρύ ακροατήριο, αν και οι επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων του χώρου απείχαν για «προσωπικούς λόγους». Παρότι έκανε εκτενείς αναφορές στο PSI του 2012 και στη σημερινή κατάσταση της χώρας, οι θέσεις τού πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι ήδη γνωστές εδώ και καιρό –πολιτικά, η εκδήλωση είχε νόημα ως απάντηση στο «ναυάγιο» του Eurogroup.
Παράλληλα, όχι πολύ μακριά από το αμφιθέατρο της Εθνικής Τράπεζας στη γωνία μεταξύ Αιόλου και Σοφοκλέους, στο κτίριο της Τραπέζης της Ελλάδος, Εδουάρδου Λω και Σταδίου, ο Κώστας Σημίτης μιλούσε σε εσπερίδα της πρωτοβουλίας ΠΡΩΠΑΙΔΕΙΑ με θέμα «ΑΕΙ, έρευνα, καινοτομία, επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη» –όχι μια αμιγώς κεντροαριστερή υπόθεση, όμως ο πρώην πρωθυπουργός έχει σταθερό κοινό στον χώρο, το οποίο δίνει το «παρών» σε κάθε (σπάνια, είναι η αλήθεια) εμφάνισή του.
Η «δύσκολη» Τετάρτη. Την Τετάρτη, ωστόσο, ο κόσμος του ευρύτερου Κέντρου έτρεχε και δεν έφτανε: τρεις εκδηλώσεις στη σειρά. Με τα βλέμματα στραμμένα στην παρουσίαση του βιβλίου της Μιλένας Αποστολάκη, αργά το απόγευμα στο Μέγαρο Μουσικής, τα στελέχη του χώρου είχαν την ευκαιρία να διαλέξουν. Αν μπούχτισαν από βιβλία, οι κεντρώοι μπορούσαν να πεταχτούν στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΕΒΕΑ, να ακούσουν τη νέα πρόταση των Χάρη Θεοχάρη, Νίκου Χριστοδουλάκη και Μιλτιάδη Νεκτάριου για την οικονομία, η οποία αφορούσε κατά κύριο λόγο το Φορολογικό και προσείλκυσε ενδιαφέρον κοινό· από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη έως στελέχη της ΔΗΣΥ, του Ποταμιού και της Ωρας Αποφάσεων. Αν πάλι ήθελαν κάτι ανάλαφρο, μπορούσαν να επισκεφθούν το Σινέ Δεξαμενή στο Κολωνάκι, για την παρουσίαση του βιβλίου «Τι μαγειρεύουν πάλι αύριο, μου λέτε;» της Αλεξάνδρας Σουλαδάκη, κόρης του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Σουλαδάκη. Πολλοί το προτίμησαν, είναι η αλήθεια, αφού στο event παρέστησαν σημαντικά ονόματα του χώρου, όπως ο Κώστας Λαλιώτης. Για αυτούς που μπούχτισαν και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά, η low key συζήτηση του βουλευτή του Ποταμιού Γιώργου Μαυρωτά με τον συναθλητή του Κώστα Καζαμιάκη στον Ιανό ήταν ιδανική.
Καλό δείγμα. Σύμφωνα με τη Χαριλάου Τρικούπη, η «πολιτιστική» ζύμωση των τελευταίων ημερών είναι ένα καλό δείγμα συνεννόησης. Τα ίδια πρόσωπα βρέθηκαν ξανά και ξανά μέσα σε δύο μέρες και από τα διάφορα πηγαδάκια προέκυψε κινητικότητα και αγωνία για την παράταξη –σε κάποιες περιπτώσεις, μίλησαν μέχρι και για σύγκλιση απόψεων, φέρνοντας ως παράδειγμα τις ομιλίες της Φώφης Γεννηματά και του Σπύρου Λυκούδη στο Μέγαρο Μουσικής, όπου και οι δύο ανέδειξαν ως επιτακτική ανάγκη την ενοποίηση της Κεντροαριστεράς. Γίνεται να μη βλέπουν τα σημάδια της διαφοροποίησης; Το κάθε μπλοκ του ευρύτερου χώρου μοιάζει να ακολουθεί τους δικούς του. Εστω και αν ήταν τυχαία, η είσοδος του Βαγγέλη Βενιζέλου στο Μέγαρο την Τετάρτη μετά την ομιλία της Γεννηματά είχε τη δική της συμβολική σημασία –όπως και η εμφανής ψυχρότητα μεταξύ των στελεχών της ΔΗΣΥ και του άρτι καθαιρεθέντος γραμματέα Στέφανου Ξεκαλάκη στην εκδήλωση του βιβλίου τού πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, μία μέρα πριν.
Από την άλλη, στη Σεβαστουπόλεως μιλούν για στελέχη που θέλουν να κρατήσουν τη συζήτηση γύρω από το όνομά τους, σε μια περίοδο που οι διαβουλεύσεις γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες και τα νερά του χώρου φαίνεται να λιμνάζουν. Οι ίδιοι έχουν επιλέξει να μείνουν έξω από όλο αυτό –έστω κι αν αυτό τους περιορίζει στον ρόλο του παρατηρητή και, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, τους προσδίδει ένα άρωμα ελιτισμού.
Βέβαια, πέρα από τις ζυμώσεις για ενοποίηση του χώρου, μια ιδέα που όσο πλησιάζει τόσο απομακρύνεται, φαίνεται πως τα βιβλία φέρνουν τους πολιτικούς πιο κοντά. Τα γέλια, οι αγκαλιές και οι αβρότητες μπορεί τελικά να ωφελήσουν –τη χώρα, τον χώρο ή τους ίδιους, θα το δείξει η Ιστορία.
