Πειραγμένα τραγούδια

Οταν δεν έχεις εμπνεύσεις πειράζεις το παρελθόν και οικειοποιείσαι επιτυχίες άλλων. Οταν η πλαδαρότητα, οι άνυδροι καιροί, ο τρυφηλός βίος και η απουσία πολέμου εδώ και επτά δεκαετίες σε έχουν οδηγήσει σε «Survivor», σε bungee jumping, σε canyoning και κάθε ευφάνταστης σκέψης επικίνδυνη δραστηριότητα για να γεμίσεις τις αποθήκες της αδρεναλίνης σου, δεν περισσεύει χρόνος για δημιουργία και έκφραση. Οι τέχνες σε μαρασμό. Οι χορτασμένοι δεν δημιουργούν, απλώς κοιμούνται για να χωνέψουν. Τα πειραγμένα τραγούδια είναι προϊόν της ανεπάρκειας των καλλιτεχνών του καιρού μας. Remakes ή διασκευές. Το ίδιο κάνει. Ακούς τώρα κλασική Μελίνα ή Μαρίκα Νίνου με ψυχεδελική ενορχήστρωση, με ηλεκτρονική μουσική και οργίζεσαι. Οχι, δεν κάνουν τέχνη, ρε μάνα, οι αθρώποι, ασελγούν! Ασελγούν στην Ιστορία και αποπλανούν την πραγματικότητα.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με κάποιες ιστορικές ομάδες. Το ότι διατηρούν το όνομά τους, δεν σημαίνει πως είναι το ίδιο με ό,τι ήταν πριν από κάποια χρόνια. Ε, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Ολυμπιακό του Νίκου Γουλανδρή με τον Ολυμπιακό του Σταύρου Νταϊφά. Αλλιώς ακούγεται στ’ αφτιά μας ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη και αλλιώς του Μαρινάκη. Ολοι παραλλαγές στο ίδιο θέμα δημιούργησαν, η Ιστορία όμως ξεκαθάρισε –κι αν ακόμα δεν το ‘κανε, θα το κάνει σε βάθος χρόνου –ποιο ήταν το αυθεντικό και ποιο το πειραγμένο.

Αλλος ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη του Καπετάνιου και άλλος του Τζίγγερ (άκου Τζίγγερ), άλλος ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου και άλλος του γιου του. Η πινακίδα στην πρόσοψη δεν σημαίνει τίποτα. Το μικρό, κακογραμμένο πολλές φορές, χαρτί στην πόρτα τα λέει όλα: «Ανοίξαμε υπό νέα διεύθυνση». Ολυμπιακός, ναι, ομάδα με ιστορικό παρελθόν και λαμπρό μέλλον, αλλά υπό νέα διεύθυνση. Παναθηναϊκός, με χρώμα πράσινο, ανεξίτηλο στον νου των φίλων του, αλλά σε άλλα χέρια. Οι παλιοί το πούλησαν το μαγαζί και έφεραν νέα ήθη, νέες τακτικές και άλλη νοοτροπία οι καινούργιοι.

Κάποτε, πάνω σε ένα κρασί, φίλος θιασώτης του Ολυμπιακού ομολόγησε: «Δεν ξέρω αν είμαι πια με τον Ολυμπιακό. Δεν με εκφράζει αυτή η τακτική της αλαζονείας και της υπεροψίας. Δεν μπορώ να τους βλέπω σαν αυτοκράτορες να καμαρώνουν στην αρένα. Με ενοχλεί το ύφος τους!».

Πόσοι να σκέφτονται ανάλογα; Λίγοι!

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, φίλος του Παναθηναϊκού, του μπασκετικού, το ξεκαθάρισε: «Μίκρυνε η ομάδα από τότε που πέρασε στα χέρια του διαδόχου. Δεν με εκφράζει πια. Αντίθετα, χαίρομαι με τις επιτυχίες των Αγγελόπουλων, χρειάζομαι γιατρό;».

Οχι, φίλε μου, γιατρό χρειάζονται όλοι εκείνοι οι βασιλικότεροι του βασιλέως, που υπερασπίζονται τις ανομίες των κρατούντων. Γιατρό χρειάζονται όλοι εκείνοι οι λακέδες των αυτοκρατόρων που ψευδομαρτυρούν, προπηλακίζουν, απειλούν, θίγουν οικογένειες και υπολήψεις, λεκιάζουν ανθρώπους καθαρούς, δείχνουν σαν τους κουκουλοφόρους της Κατοχής τους αντάρτες στο μικρόμυαλο πλήθος των στρατευμένων μισθοφόρων και ανοίγουν τον δρόμο στον αφέντη τους, να σεργιανίζει ανενόχλητος!

Το «η ΑΕΚ είναι ιδέα», που ακούγεται συχνά, είναι μια έωλη προσέγγιση και ένας μανδύας που καλύπτει ό,τι φανατικότερο και ακραίο έχει τρυπώσει στα σκοτεινά ράφια του νου ενός οπαδού που καλπάζει με παρωπίδες.

Το τραγούδι «Λόγια ανταλλάξαμε βαριά» το ακούσαμε από τη Μαρίκα Νίνου και το αγαπήσαμε. Στο remix του, κάτι μας θύμισε, αλλά ήταν άλλο τραγούδι. Εντελώς άλλο τραγούδι.

Αλλος ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή, άλλος του Μαρινάκη. Αλλος ο Παύλος Γιαννακόπουλος, άλλος ο Δημήτρης.

Αλλο το δημιούργημα το αυθεντικό και άλλο το πειραγμένο. Αλλο το έργο τέχνης και άλλο το κακέκτυπο αντίγραφο.

Η Ιστορία αργεί, αλλά πάντα έρχεται και συντάσσει μόνο επικηδείους.