Την Παρασκευή και ενώ ήδη η εικόνα γύρω και πίσω από την τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Λουκά Παπαδήμου είχε αρχίσει να ολοκληρώνεται, σκεφτόμουν τι θα έγραφα σήμερα. Να αναφερθώ, για παράδειγμα, στον λαϊκισμό αυτών που αναρωτιόνταν αν θα είχε την ίδια αντιμετώπιση ένας απλός πολίτης που θα μεταφερόταν στα Επείγοντα. Ναι, δεν θα είχε την ίδια αντιμετώπιση, εκτός αν ήταν θύμα τρομοκρατίας, οπότε θα την είχε, ωστόσο, ούτως ή άλλως, ένας πρώην πρωθυπουργός δεν είναι απλός πολίτης.
Ομως, τις επόμενες ώρες οι αντιδράσεις πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο,τι στην αρχή λεγόταν υπαινικτικά ή από περιθωριακά έντυπα πολύ γρήγορα επισημοποιήθηκε ως, έστω μειοψηφική, κανονικότητα. Το τέρας που εξέθρεψαν οι πλατείες του μίσους αφυπνίσθηκε χυδαίο και αποκρουστικό. Απεχθής αλλά και χρήσιμη αυτή η συγκυρία των γεγονότων. Κατέδειξε ότι δεν έχουμε απέναντι μια ακραία ιδεολογία αλλά μια εμμονική ιδεοληψία. Εγκλωβισμένοι στους εμπρησμούς του 2011, οι κήρυκες της βίας και της αποδόμησης των πάντων μοιάζουν να έχουν αποκοπεί από την κανονική ροή του χρόνου. Λες και δεν έχει αλλάξει κυβέρνηση, λες και αυτοί που τους υποδαύλιζαν δεν έχουν υπογράψει τρίτο και τέταρτο Μνημόνιο, δεν έχουν πετσοκόψει συντάξεις και περικόψει επιδόματα, δεν έχουν αυξήσει τους φόρους. Στο θολωμένο τους μυαλό κυβερνούν ακόμη ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας. Και ναι μεν τώρα μπορεί να απαξιώνουν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά είναι προφανές ποιους βολεύει αυτό το χάσμα του χρόνου που κουβαλάνε στο κεφάλι τους. Και από ποια δεξαμενή θα αλιεύσουν ψήφους οι σημερινοί κυβερνώντες. Το άσχημο είναι ότι το είδος της δεξαμενής υπαγορεύει και τον τρόπο αλιείας.
Τελευταία Νέα