Φοβούμαι πως κάποιοι νομίζουν ότι η Αριστερά είναι κάτι σαν σουπερμάρκετ. Μπαίνεις, διαλέγεις τι σου αρέσει και τα άλλα τα αφήνεις.
Ψωνίζεις, ας πούμε, κοινωνικά δικαιώματα, αλληλεγγύη, αντιστασιακά τραγούδια κι ελεύθερο κάμπινγκ. Αλλά τα ράφια της βίας, του ολοκληρωτισμού και του αίματος τα προσπερνάς.
Ετσι, ο καθένας γεμίζει το καλαθάκι του κατά βούληση.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου δήλωσε με αφορμή τον Παπαδήμο ότι «η δικιά μας Αριστερά έχει τελειώσει το θέμα της βίας εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Εχει χτυπήσει την τρομοκρατία όσο κανένας άλλος».
Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι «η Αριστερά της Σίας», αλλά προφανώς είναι κάποια άλλη από την Αριστερά που έστελνε μάρτυρες στη δίκη της 17 Νοέμβρη, που πανηγύριζε όταν καιγόταν η Αθήνα στην «εξέγερση του Δεκέμβρη», που προπηλάκιζε με μίσος τους προδότες και τους γερμανοντυμένους ή που ντιλάριζε με τους φυλακισμένους των Πυρήνων.
Ούτε ξέρω πόσο «η Αριστερά της Σίας» έχει χτυπήσει την τρομοκρατία, αν και για να είμαι ειλικρινής γνωρίζω πολύ περισσότερους αριστερούς τρομοκράτες από αριστερούς διώκτες της τρομοκρατίας.
Ασφαλώς οι αριστεροί δεν είναι αδιακρίτως τρομοκράτες –ούτε οι μουσουλμάνοι ούτε οι Βάσκοι ούτε οι καθολικοί Ιρλανδοί, με την ευκαιρία…
Εξίσου βέβαιο όμως είναι ότι υπάρχει αριστερή τρομοκρατία, όπως υπάρχει μουσουλμανική ή εθνικιστική –για φιλελεύθερη, κεντρώα ή σοσιαλδημοκρατική τρομοκρατία δεν έχει τύχει να ακούσω.
Η Ροσάνα Ροσάντα, μια μεγάλη κυρία της ιταλικής Αριστεράς, είχε πει κάποτε με ισχυρή δόση αυτοκριτικής πως, καλώς ή κακώς, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ανήκουν «στο άλμπουμ με τις οικογενειακές μας φωτογραφίες».
Ακριβώς λοιπόν επειδή υπάρχει αριστερή βία, η στάση της Αριστεράς απέναντι σε ένα εγκληματικό φαινόμενο που ξεπηδάει από τους κόλπους της έχει παραδειγματικό βάρος και σημασία.
Μας το δίδαξε πρώτος ο Μπερλινγκουέρ –πριν αναλάβουν να μας σώσουν από τη βία των Μνημονίων η Ζωή, ο Φιλιππάκης κι ο Παπαδάκης…
Η λύση λοιπόν δεν είναι να προσπερνάς τα ράφια στο σουπερμάρκετ, ούτε να ρίχνεις κλεφτές κι ένοχες ματιές. Είναι να είσαι άτεγκτος και αμείλικτος –σε όλα τα επίπεδα…
Διότι απέναντι στη βία δεν υπάρχει «όχι μεν, αλλά…». Υπάρχει ένα καθαρό Οχι. Το οποίο η Αριστερά οφείλει να φωνάζει πιο βροντερά από όλους.
Ξέρετε γιατί;
Αφενός επειδή κανείς δεν πρέπει να ταυτίζει μια ολόκληρη παράταξη με τη βία που παράγουν κάποιοι οπαδοί της.
Αφετέρου επειδή η Αριστερά δεν είναι σουπερμάρκετ.
Είναι «ένα μπλοκ» –όπως έλεγε για τη Γαλλική Επανάσταση ο Ζαν Ζορές που δεν ήταν και καμιά λουλού.
