Στις 15 Ιουνίου θα ξέρουμε κάτι από τα παραπάνω. Βαριά, στη Σύνοδο Κορυφής λίγο μετά. Η πρόσφατη εσάνς συναίνεσης που έδωσε ο Μητσοτάκης για το χρέος πιέζει ακόμη περισσότερο τον Τσίπρα. Ακόμη και οι έξαλλες φωνές διαφόρων που νομίζουν πως ο Σόιμπλε είναι κολλητός τους θα κοπάσουν. Ελπίζουμε. Κι αυτό αφού τώρα ξέρουμε. Για όποιον θέλει να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό και όχι να τον μετασχηματίσει, τα μέτωπα είναι συγκεκριμένα. Διευκρίνιση: Τούτο δεν αφορά αυτόν που θα ήθελε να οργανώσει την ανατροπή του. Αν και αυτός ακόμη θα οφείλει να διανύσει πολλές μεταβάσεις. Αυτόματο κουμπί που να σε πηγαίνει στη γη της Επαγγελίας δεν υφίσταται.
Οποιος, λοιπόν, θέλει να διαχειριστεί τα πράγματα εντός ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ έχει σαφή μέτωπα. Αυτό είναι πια διδακτικό και για τους «βάστα Σόιμπλε» και για όσους φαντασιώνονται ζουρνάδες το πρωί και το βράδυ συνθηκολογήσεις. Ποια είναι τα μέτωπα; Η σύγκλιση που επιζητείται από τη χώρα. Προφανώς για μέρος των δανειστών δεν έχει καμία σημασία το ότι έχουμε επιτύχει τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή. Το είδαμε και τώρα. Ακόμη κι αν πιάσεις μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, μέτρα θα ζητηθούν. Ακόμη κι αν ψηφίσεις μέτρα, θα ξαναζητήσουν μέτρα. Η λιτότητα που λαμβάνει πια συνταγματικά χαρακτηριστικά φαίνεται πως αποτελεί τη μοναδική συνταγή που ξέρουν οι πιστωτές. Προφανώς αποτυχημένη. Μετά τις 15 Ιουνίου βέβαια υπάρχει ένας κίνδυνος: να μην μπορεί κανείς από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό να διαχειριστεί τίποτε.