Ηταν πριν από μερικά χρόνια στο γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην Αθήνα, και το ερώτημα στον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ είχε τεθεί ευθέως από την ομάδα των παριστάμενων δημοσιογράφων: τι έφταιγε για την άνοδο της Χρυσής Αυγής; Η απάντηση που έδωσε δεν ήταν η προφανής. Την αιτία, είπε, δεν πρέπει να την αναζητήσετε στην κρίση, αλλά στο παρελθόν σας.
Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ο Κόκκινος Ντάνι είχε πάψει προ πολλού να είναι ο επαναστάτης της καρδιάς μας. Ακόμη και να μην είχε αποσυμβολοποιήσει ο ίδιος τον εαυτό του επιστρέφοντας το επαναστατικό κεφάλαιο που είχε μαζέψει από τον Μάη του ’68 εκεί όπου ανήκε, δηλαδή στην Ιστορία, είχε ξεβάψει από την υποστήριξή του και μόνο στη νατοϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Αλλά στην απάντηση ενός ανθρώπου που έχει αποστασιοποιηθεί από το δικό του πραγματικό παρελθόν βρίσκει κανείς πολλά για τον τρόπο που αρπάζονται πολλοί εδώ από το φαντασιακό δικό τους.
Αυτό το φαντασιακό παρελθόν είναι μια μήτρα άγνοιας, συνθηματολογίας και μίσους. Είναι ο παραμορφωτικός φακός και το εργαστήριο διανοητικής οκνηρίας που χρησιμοποιούν κάποιοι, αυθαίρετα και τεμπέλικα, για να αναλύσουν τον 21ο αιώνα με τα υλικά του 20ού και ακόμη πιο πίσω. Κάπως έτσι ένας στρατός δημοσιολογούντων δηλητηρίασε τον δημόσιο διάλογο με γερμανοτσολιάδες, Κουίσλινγκ, ναζί, αμερικανούς υπάτους και προδότες λειτουργώντας σαν ένας παρακρατικός εσμός αποσταθεροποίησης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Είναι οι σημερινοί κοτζαμάνηδες τους οποίους πιπιλίζουν οι επίδοξοι δολοφόνοι του Λουκά Παπαδήμου για να κλείσουν τις βόμβες τους σε βιβλία για το Δίστομο. Οχι κόκκινοι όπως ήταν πάντα ο Κόκκινος Ντάνι. Αλλά εντελώς μαύροι.
