Είναι τουλάχιστον θλιβερό και απογοητευτικό να παρακολουθείς αυτές τις ημέρες τα τεκταινόμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να τα συγκρίνεις με όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη.
Στη χθεσινή ειδησεογραφία των μεγαλύτερων εφημερίδων και ιστοσελίδων της Γηραιάς Ηπείρου δέσποζαν η επικείμενη μεταγραφή του Γκριεζμάν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το αίτημα του Μαχρέζ να αλλάξει ομάδα, η παραμονή του Βενγκέρ στην Αρσεναλ και οι δηλώσεις των παικτών της Ρεάλ και της Γιουβέντους ενόψει του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ του Σαββάτου.
Παρακολουθείς έναν ποδοσφαιρικό οργασμό από τους συλλόγους που προετοιμάζονται για την επόμενη σεζόν. Ενα ανατολίτικο αλισβερίσι που εξιτάρει τους φιλάθλους και προκαλεί τον καλπασμό της φαντασίας τους για το το μέλλει γενέσθαι με τις αγαπημένες τους ομάδες.
Κι εδώ, την ίδια στιγμή, βλέπουμε ένα ποδόσφαιρο που μοιάζει με χωράφι με καμένα σπαρτά από τη λαίλαπα που πέρασε. Με όλα ασχολούμαστε εκτός από το προκείμενο: το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Απειλές, ψευτοτσαμπουκάδες, αποκαλύψεις, κοριοί, τιμωρίες. Οι κόκκινες γραμμές έχουν ρευστοποιηθεί από καιρό και η εμπιστοσύνη, απαραίτητο συστατικό στις συλλογικές προσπάθειες όπως είναι η διοργάνωση ενός πρωταθλήματος, έχει πνιγεί στην αμφισβήτηση και τον φανατισμό.
Ο βαθμός αξιοπιστίας ενός πρωταθλήματος εξαρτάται από τον σεβασμό που του δείχνουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του. Η άρνηση του βραζιλιάνου στόπερ του Παναθηναϊκού Ροντρίγκο Μολέδο να αγωνιστεί στην Τούμπα επικαλούμενος ψυχολογικούς λόγους είναι ένα ανησυχητικό σύμπτωμα που προμηνύει κακοήθεια.