Ενας παλαιός ρεπόρτερ περιγράφει:
«Το έτος ήταν 1964. Μαζεμένοι ένα μεσημέρι στο Καστρί ήταν ξένοι ανταποκριτές. Ενας από το Reuters, άλλος από το γερμανικό πρακτορείο -ήμουν κι εγώ, που τότε δοκίμαζα την πολιτική δημοσιογραφία. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ενωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, συζητούσε μαζί μας τις πολιτικές εξελίξεις. Κάποια στιγμή όλοι χαλάρωσαν αρκετά και, μέσα σε φιλικό κλίμα, κάποιος τον ρώτησε το όνομα του μελλοντικού αντικαταστάτη του –κανείς μας δεν τολμούσε να του πει ανοιχτά ότι ήταν πια μεγάλος σε ηλικία. Ολοι περιμέναμε να ακούσουμε το όνομα του γιου του, Ανδρέα. Η απάντηση, όμως, ήταν διαφορετική και μας έκανε να γουρλώσουμε τα μάτια: “Μα φυσικά, ο Κώστας!”. Ο Μητσοτάκης ήταν μαζί με τον Γέρο της Δημοκρατίας από τα πρώτα του βήματα, καθώς γνώρισε τον Παπανδρέου στο Κόμμα των Φιλελευθέρων. Ο Γέρος τον εμπιστευόταν απόλυτα και τον προόριζε για επόμενο αρχηγό της Ενωσης Κέντρου. Αυτή τους η σχέση, όχι μόνο δικαιολογεί την πικρία που κράτησε ο Παπανδρέου μέχρι το τέλος της ζωής του στον “Κώστα” για τη στάση του στα Ιουλιανά του 1965, αλλά ήταν και η αρχή της κόντρας του Μητσοτάκη με τον Ανδρέα, που κλιμακώθηκε όταν οι δυο τους, μετά τη Μεταπολίτευση, βρέθηκαν αντιμέτωποι στην πολιτική αρένα, ο ένας ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και ο άλλος του ΠΑΣΟΚ».
