Η Νέα Δημοκρατία απερίφραστα καταδίκασε τις απαράδεκτες αποδοκιμασίες εναντίον του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα που σημειώθηκαν κατά τη νεκρώσιμο ακολουθία για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και ο Μανώλης Γλέζος επισκέφθηκε την οικία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να συλλυπηθεί την οικογένεια για την απώλεια του πρώην πρωθυπουργού. Σημειωτέον, το έκανε την ημέρα που εβδομήντα έξι χρόνια πριν μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Δύο διαφορετικά στιγμιότυπα σε μια οξυμμένη συγκυρία διαιρέσεων όπου υπενθυμίζουν πως κάπου ενδιάμεσα αναζητούνται και βρίσκονται επικράτειες συναινέσεων. Και πάνω από όλα, πολιτικού πολιτισμού. Οι αντιθέσεις υπάρχουν και είναι έντονες, αλλά δεν αναιρούν την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων. Κι όμως, πάλι όλες αυτές τις ημέρες είδαμε το αντίστροφο. Δεκάδες αγιογράφοι του εκλιπόντος, για παράδειγμα, μέχρι που ξέχασαν τη φορτισμένη παρουσία του στην Αποστασία και στο βασιλικό πραξικόπημα του 1965. Δεκάδες πολέμιοί του, από την άλλη, ξέχασαν επίσης πως σε δύσκολες στιγμές και σε κρίσιμες συγκυρίες υπήρξε γεφυροποιός με την Αριστερά. Η διάσταση της απώλειας, που είναι οδυνηρή για τα πρόσωπα του τεθνεώτος, δεν αποκλείει την κριτική για το πρόσωπο που φεύγει. Πολύ περισσότερο, όταν με τη ζωή του διαδραμάτισε ρόλο με επιδράσεις στη ζωή του τόπου.

Ο Γλέζος, από την άλλη, εκφράζει και εκπροσωπεί μια Αριστερά που μοιάζει να έχουμε περισσότερο ανάγκη τουλάχιστον για το ήθος της. Μια Αριστερά μακριά από τους «ψόφους» στο Ιντερνετ αλλά και μια Αριστερά αταλάντευτη στην υπόθεση των φτωχών ανθρώπων. Κι αυτός πια μεγάλος, ενωτικός όμως και πατριώτης. Ζυμωμένος σε αδιανόητες εποχές και με τα πιο ωραία υλικά της ιδεολογίας της Αριστεράς (που διάφοροι δυστυχείς περιγράφουν ως ιδεοληψία για να την μειώσουν ή να την ακυρώσουν).

Οι ιδέες είναι κατακτημένα πεδία για τους ανθρώπους. Οι θεωρίες δοκιμάζονται στην εφαρμογή τους. Από κάπου όμως ξεκινάς για να διαφωνήσεις. Κι αυτό το κάπου είναι η ανακοίνωση της ΝΔ. Είναι η ανθρώπινη επίσκεψη του Γλέζου για να συλλυπηθεί τους οικείους του πολιτικού του αντιπάλου. Τα παραπάνω δεν αναιρούν τις ταξικές διαιρέσεις. Κανείς δεν έγινε περισσότερο μαρξιστής επειδή ήταν μισάνθρωπος. Κανείς αστός ποτέ δεν γιουχάρισε εκλεγμένο πρωθυπουργό. Σε μια εποχή θυμωμένου Διαδικτύου, κρατήστε τις παραπάνω δύο στιγμές.