Τέλος Ιουνίου πραγματοποιείται το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα αποφασίσει τον οδικό χάρτη για το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Με εκλογή ηγεσίας από καθολική ψηφοφορία και οργάνων του νέου φορέα από το Συνέδριο. Με νέο όνομα και σύμβολα. Και με ερώτημα προς τα κόμματα που συναπαρτίζουν τη ΔΗΣΥ ή συζητούν τη συμμετοχή τους: αν συμφωνούν με την αυτοδιάλυση των κομμάτων ή επιθυμούν για ένα μεταβατικό διάστημα τη διατήρηση του πολυκομματικού χαρακτήρα του νέου σχήματος. Μετά μια βασανιστική κυοφορία, πολλά μπρος-πίσω μέσα σε ένα σύννεφο καχυποψίας ο ορίζοντας ξεκαθαρίζει, τα ερωτήματα είναι σαφή όπως και το χρονοδιάγραμμα.
Για όλους, αλλά κυρίως για Το Ποτάμι και την Ωρα Αποφάσεων ο Ιούνιος είναι η στιγμή της απόφασης. Μια απόφαση συμμετοχής τους είναι βέβαιο ότι θα προσδώσει στο εγχείρημα δυναμική που ίσως δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως το εγχείρημα θα προχωρήσει γιατί στις σεισμικές ανακατατάξεις που έρχονται ο χώρος της Κεντροαριστεράς θα διεκδικήσει καθοριστικό ρόλο.
Το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο συμφωνίας πρέπει να είναι ευρύ αλλά και με σαφή όρια, τόσο προς τα δεξιά του νέου σχήματος (ΝΔ), όσο και προς τα «αριστερά» του (ΣΥΡΙΖΑ). Συγκροτούμε ένα νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και των διάσπαρτων πλην υπαρκτών δυνάμεων της πολιτικής οικολογίας. Ενα κόμμα που η ταυτότητά του συγκροτείται μέσα από την αντιμετώπιση επάλληλων αντιθέσεων που διαπερνούν τις σύγχρονες κοινωνίες όπως η αντίθεση προόδου – συντήρησης, λαϊκισμού – εκσυγχρονισμού, Αριστεράς – Δεξιάς. Ενα κόμμα που αρνείται τον ρόλο του μπαλαντέρ στο πλαίσιο του χαμηλού δικομματισμού, δεν συγκροτείται για να συμμαχήσει αλλά για να ηγεμονεύσει αλλάζοντας τους συσχετισμούς. Ενα κόμμα που μετά τις εκλογές και εκτιμώντας αποτέλεσμα και συσχετισμούς θα πάρει δημοκρατικά τις αποφάσεις του για τη διακυβέρνηση με γνώμονα πρώτα τα συμφέροντα της χώρας.
Προφανώς στον χώρο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και Κεντροαριστεράς υπάρχουν διαφωνίες οι οποίες καταγράφονται με τη σύγκρουση των δυο ψυχών της σοσιαλδημοκρατίας που σε κάποιες χώρες πήρε χαρακτήρα ανοικτής ρήξης. Στην Ελλάδα, όπου η κρίση του ΠΑΣΟΚ προηγήθηκε και οδήγησε στη συρρίκνωσή του, επιβάλλεται αφενός να συσπειρωθούμε, αφετέρου να συζητήσουμε για τον προσανατολισμό (πιο αριστερό, πιο κεντρώο) του κόμματος. Με μια απαραίτητη προϋπόθεση: το αποτέλεσμα αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας, που θα αποτυπωθεί τόσο στην εκλογή ηγεσίας όσο και στις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου, θα γίνει σεβαστό. Δεν χρειαζόμαστε έναν έλληνα Βαλς που θα συμμετάσχει στις διαδικασίες και αν δεν επικρατήσει θα μεταναστεύσει σε άλλο χώρο. Σε κάθε περίπτωση το ενοποιητικό στοιχείο όλων των ψυχών που θα συμμετάσχουν στο εγχείρημα είναι η επιδίωξη συμμαχίας ανάμεσα στα δυναμικά παραγωγικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και στις μεγάλες κατηγορίες που βίαια περιθωριοποιούνται από τις ανακατατάξεις της παγκοσμιοποίησης. Ούτε επιστροφή στον κρατισμό, ούτε αποκοπή από τις ρίζες της παράταξης. Και μια τελευταία παρατήρηση. Προτείνω να μην ασχοληθούμε με την αναζήτηση του έλληνα Μακρόν. Πρώτον, γιατί δεν θα τον βρούμε επειδή αποτελεί γαλλική πατέντα αμφίβολης εξαγωγικής χρησιμότητας. Και δεύτερον, γιατί μπορεί να βρούμε πολλούς και να χαθούμε στην αναζήτηση.
Τελευταία Νέα