«Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα» που λέει και ο ποιητής στο «Αξιον εστί». Εδώ, σαν να πέρασε χρόνος πολύς μέσα σε λίγες μέρες. Σήμερα συμπληρώνεται μία εβδομάδα από την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο. Μέσα σε αυτό το διάστημα όμως στοιβάχτηκαν τα γεγονότα και τα παρελκόμενά τους με τον τρόπο που οι τελευταίες σταγόνες ξεχειλίζουν το ποτήρι. Ο αντιμνημονιακός λόγος, απογυμνωμένος πια από επιχειρήματα και ονειρώξεις για το σκίσιμο Μνημονίων, επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο βουτηγμένος στον φανατισμό που προκαλεί ο συνδυασμός του μίσους με τη μικρόνοια και αποτυπώνεται στο «ψόφα να κάνουμε γιορτή» του Ρουβίκωνα και στα παραληρηματικά ποσταρίσματα του Πολάκη και των ομοίων του. Το αδιέξοδο ως προς τη ρύθμιση του χρέους στριμώχνει με την πλάτη στον τοίχο τις αριστερές αυταπάτες που τώρα ζητάνε χείρα βοηθείας από εκείνους που αντιπροσώπευαν το παλιό. Αυτό με το οποίο θα ξεμπέρδευαν όπως υπόσχονταν στους ψηφοφόρους τους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Η απώλεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σηματοδότησε και συμβολικά το τέλος της Μεταπολίτευσης. Ενώ η χολή που ακολούθησε (αλλά και οι αποδοκιμασίες που υποδέχθηκαν τον Αλέξη Τσίπρα στη νεκρώσιμη ακολουθία) έριξε και το τελευταίο άλλοθι πολιτικού πολιτισμού.
Η δράση όμως –και μάλιστα τόσο χαμηλής ποιότητας –προκαλεί και αντίδραση. Το τμήμα του ελληνικού λαού που εδώ και δύο χρόνια κατηγορείται ως «φιλελέδες» και «μενουμευρώπηδες» νομίζω ότι έκανε τη μεγάλη έξοδο από την ενοχική συνθήκη. Και από την αμηχανία της απολογίας. Και διεκδικεί δυναμικά την ηθική –αν μη τι άλλο –δικαίωσή του όχι ως κληρονομικό χάρισμα αλλά ως πρώτο προαπαιτούμενο στοιχειώδους ευνομίας.
Τελευταία Νέα