Στις «Σκηνές από έναν γάμο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν μπορεί κανείς να θαυμάσει μεταξύ άλλων την κινηματογραφική λιτότητα της ταινίας. Στις σκηνές από μια κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μένει στην υπερβολή. Οχι όσων διημείφθησαν μέσα στη Μητρόπολη. Αλλά εκείνων που έγιναν απέξω από εκείνους που δεν αποδόμησαν την υποτιθέμενη ευτυχία της γαμήλιας ένωσης, όπως έκανε κάποτε ο σουηδός σκηνοθέτης, αλλά το πραγματικό πένθος για έναν θάνατο.

Μια τέτοια σκηνή ήταν οι αποδοκιμασίες εις βάρος του Πρωθυπουργού, ενώ η στρατιωτική μπάντα της Φρουράς των Αθηνών παιάνιζε για την άφιξή του. Μια δεύτερη, το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε ο Κώστας Καραμανλής, σε αντίθεση με το αναιμικό που ακούστηκε για τον Αντώνη Σαμαρά ή άλλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Ως ήσσονος σημασίας σκηνές θα μπορούσε να προσθέσει κανείς τις επευφημίες για τον τέως βασιλιά από μια μικρή ομάδα υπερήλικων γυναικών στον ρόλο των αιώνιων γκρούπις του και την προνοητικότητα δυο – τριών οπαδών του Πάνου Καμμένου να υποδεχθούν με χειροκρότημα τον αρχηγό τους για να ισοφαρίσουν τις τυχόν αποδοκιμασίες που θα ακούγονταν εις βάρος του.

Ολες αυτές οι σκηνές όπου πρωταγωνίστησαν οι οπαδοί ενός κόμματος, οι γκρούπις της μοναρχίας και οι κλακαδόροι ενός άλλου δεν ήταν μπεργκμανικές. Δεν εκτυλίσσονταν στη μουντάδα της Βόρειας Ευρώπης, ήταν λουσμένες στο φως ενός πολύ δυνατού ήλιου. Γεγονός που μπορεί να εξηγεί γιατί ένας πρώην πρωθυπουργός που συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην κρίση λατρεύεται σαν θεός σε εφεδρεία. Και γιατί ένας εν ενεργεία πέφτει θύμα οργανωμένου μπούλινγκ σε μια τέτοια τελετή. Για τα υπόλοιπα θα χρειαστεί το ψυχαναλυτικό σινεμά του Μπέργκμαν.

Τελευταία Νέα