Με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι κι ένα γράμμα, ο Μανώλης Γλέζος επισκέφθηκε το βράδυ της περασμένης Τρίτης τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο σπίτι του. Ηταν μια χειρονομία του αριστερού αντιστασιακού προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μια διάθεση να συλλυπηθεί διά ζώσης τον συνοδοιπόρο του στη ζωή και την πολιτική, αντίπαλό του.
Μπορεί να τους χώριζαν πολλά. Μπορεί οι πορείες τους να τους είχαν φέρει συχνά αντιμέτωπους. Μπορεί οι αγώνες τους να μην τους βρήκαν ποτέ στην ίδια όχθη του ποταμού. Αλλά τι σημασία έχει αυτό;
Και οι δύο υπηρέτησαν την πατρίδα με τον δικό τους τρόπο. Και οι δύο υπερασπίστηκαν τα ιδανικά τους, διασταύρωσαν τα ξίφη τους στον πολιτικό στίβο. Τους χώριζε πάντα η ματιά πάνω στον κόσμο. Αριστερός, δεξιός. Δεξιός, αριστερός.
Κι όμως: ο πολιτισμός που έφεραν, κάτι που επιβεβαίωσε ο Μανώλης Γλέζος και που εισέπραξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη μνήμη του πατέρα του, έδειξε ότι κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά, πιο πάνω. Κι αυτό είναι οι άνθρωποι με την προσωπικότητα και την ποιότητά τους. Και κυρίως ο σεβασμός στον αντίπαλο.
Αυτό το τελευταίο τείνει να εξαφανιστεί στις μέρες μας και να αντικατασταθεί από έχθρα, μίσος και κυρίως διχαστική διάθεση. Το βλέπουμε γύρω μας, παντού.
Φάνηκε με το τρομοκρατικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο, με κάποιες δηλώσεις πολιτικών της Αριστεράς, τώρα με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και όχι μόνον.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η έλλειψη σεβασμού και πολιτισμού φανερώθηκε με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στην Εθνική Οδό. Τότε που μια Porsche στάθηκε αρκετή να βγει στην επιφάνεια το μίσος ενός άλλου αντιπάλου: του κοινωνικού. Λες και για τα δυστυχήματα

ευθύνονται οι πλούσιοι –λες και θύματα στην άσφαλτο είναι μόνον οι φτωχοί.

Ο σεβασμός προς τον αντίπαλο είναι κανόνας, νόμος. Αγραφος ή όχι, είναι η βάση του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Αν βέβαια θέλει να λέγεται κοινωνία και όχι αρένα.
Τελευταία Νέα