Εκδοχές

Συχνά – πυκνά, συγκεκριμένα όποτε όλοι βρίσκονται στην Αθήνα, οι επικεφαλής τών –ας μου επιτραπεί ο όρος παρότι χρωματισμένος –«συνιστωσών» της Δημοκρατικής Συμπαράταξης συναντώνται και συζητούν τα μελλούμενα, ήτοι τα συνέδριά τους. Προχθές, λοιπόν, είχαμε μια τέτοια συνάντηση μεταξύ Φώφης Γεννηματά, Γιώργου Παπανδρέου, Θανάση Θεοχαρόπουλου και Παναγιώτη Ιωακειμίδη. Ολα καλά μέχρι εδώ. Ο διάλογος είναι η βάση της συμπαράταξής τους. Αυτό που έκανε μάλλον εντύπωση στους παροικούντες τον χώρο είναι πως υπήρξαν δυο εκδοχές που διέρρευσαν για το τι συζητήθηκε. Και κυρίως τι συμφωνήθηκε. Η πρώτη πως συμφώνησαν ότι θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα που τοποθετεί το ιδρυτικό συνέδριο του νέου φορέα εκεί γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου του 2018. Η δεύτερη ότι η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε προφορική διαβεβαίωση πως το εν λόγω συνέδριο θα πραγματοποιηθεί περί τα τέλη του 2017. Θα μου πείτε τώρα, δυο μήνες πάνω, δυο μήνες κάτω, έχει σημασία; Αφού τελικά όλα τα τηλεφωνήματα διαρροών κατέληγαν στην επισήμανση πως «δεν πρόκειται για διαφορά που μπορεί να προκαλέσει τη ρήξη». Η εκτίμηση γνώστη της κεντροαριστερής ψυχής, με την ευρεία έννοια, είναι πως όλοι θέλουν να έχει καταγραφεί η θέση τους. Κι αν, ω μη γένοιτο, χρειαστεί να μπορούν να πουν «εγώ σας τα ‘λεγα».

Φλυαρία

Οσο και να βαστάνε τον Παύλο τον Πολάκη αυτός μιλάει. Ή μάλλον όσο και να βαστάνε τον Παύλο τον Πολάκη αυτός ποστάρει. Και έτσι επικοινωνεί αδιαμεσολάβητα στον λαό. Δεν έχει ανάγκη τα «βοθροκάναλα» –αγαπημένη του λέξη, εμπνεύσεως Χρυσής Αυγής –και τις «θεραπαινίδες της διαπλοκής». Γιατί υπάρχουν τα νέα μίντια, τα σόσιαλ μίντια. Εκεί, στο facebook συγκεκριμένα, έγραψε: «Κρατιέμαι άλλα δεν γίνεται ….Δεν είναι ΠΟΛΛΟΙ που αγάπησαν ξαφνικά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (ο λαός έχει μνήμη). Είναι ΠΟΛΛΑ τα ΜΜΕ που φτιάχνουν αγιογραφίες καθώς περιμένουν διαφήμιση και δάνεια από τον Κυριάκο… (έχει πέσει πείνα μαύρη τον τελευταίο χρόνο) Αλλά δεν ψηφίζουν μόνο αυτά στην κάλπη το 2019…..». Θα έλεγε κανείς ότι ο Πολάκης έχει νεύρα με το πώς διαμορφώνεται το νέο μιντιακό τοπίο. Θα ήταν όμως άδικος μαζί του. Γιατί θα παρέβλεπε το ύφος του wannabe Τραμπ που έφερε –άμα τη εμφανίσει του στην κεντρική πολιτική σκηνή –στον δημόσιο διάλογο. Οπότε μη φιμώνετε άλλο τον υπουργό. Αφήστε τον να φλυαρήσει στη γλώσσα της καταγγελίας και του αντισυστημισμού. Τι κι αν είθισται οι υπουργικοί θώκοι να εκλαμβάνονται ως μέρος του συστήματος;

Ερωτήσεις

Ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε χθες συνέντευξη στον Real FM. Μίλησε για όσα προηγήθηκαν του πρώτου Μνημονίου, για τον Αντώνη Σαμαρά και τη στάση του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, αλλά και για το σήμερα, ήτοι τον Αλέξη Τσίπρα –στον οποίο, παρεμπιπτόντως, καταλογίζει την ευθύνη για την αδυναμία εθνικής συνεννόησης. Για τους λάτρεις των μικρών σημειολογικών λεπτομερειών ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε σε δύο ερωτήσεις με δύο ερωτήσεις. Στο ερώτημα αν σκέφτηκε να πει «όχι» στους δανειστές απάντησε; «Ενα “όχι” θα ήταν πιθανώς την επόμενη ημέρα χρεοκοπία. Ενα “όχι” πιθανώς θα το πλήρωνε ο ελληνικός λαός πολύ βαρύτερα απ’ ό,τι πληρώθηκε. Δεν υπήρχε ούτε μηχανισμός. Εσείς θα το διακινδυνεύατε; Εγώ δεν το διακινδύνευσα». Και στο ερώτημα αν πιστεύει ότι ο Σαμαράς δεν θα συναινούσε στην περίπτωση που εκείνος αποφάσιζε να ζητήσει 180 ψήφους για το πρώτο Μνημόνιο δήλωσε: «Μίλησα με τον κ. Σαμαρά και μου είπε “όχι”, μπορούσα αν θέλετε να παίξω πόκα και να δω αν μπλοφάρει, εσείς όμως θα βάζατε τη χώρα σε αυτή την πιθανή εξέλιξη; Θα παίζατε ζάρια τη χώρα; Εγώ δεν το έκανα αυτό». Ψυχολογικά μιλώντας, αποδεικνύει κάτι η παπανδρεϊκή επιλογή να αποκριθεί με ερωτήσεις που καλούν τον συνομιλητή και τους ακροατές να μπουν στη θέση του; Για τους Αμερικανούς θα ήταν προφανής η απάντηση. Με την άνεση που του δίνουν όσα ακολούθησαν, τα άλλα τρία Μνημόνια δηλαδή, ο ΓΑΠ μοιάζει να νιώθει πια σίγουρος για τις επιλογές του. Δεν είναι και λίγο στην περίπτωσή του.

Αύριο

«Σε σύσκεψη με φορείς του Μουζακίου. Θέλουμε να εγγυηθούμε ότι το Αύριο θα έρθει Σήμερα για Ολους». Χθεσινό τιτίβισμα του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής και πρωθυπουργικού alter ego Νίκου Παππά από το Μουζάκι Καρδίτσας. Το αύριο θα έρθει όπως ερχόταν η ελπίδα τον Ιανουάριο του 2015;