Σε μια από τις τελευταίες του τηλεοπτικές συνεντεύξεις, το 2012, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ρωτήθηκε αν ο σαματάς που προκαλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση βοηθούσε ώστε το ελληνικό ζήτημα να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη ευαισθησία από την πλευρά των δανειστών. Ο Μητσοτάκης απάντησε προφητικά, πολύ πριν ξεδιπλωθεί η περήφανη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα απέξω, ότι «στην Ευρώπη ο τσαμπουκάς και οι εκβιασμοί δεν περνούνε. Ο Ευρωπαίος θέλει να έχει απέναντί του συνομιλητή ο οποίος να του πει επιχειρήματα. Και προπαντός θέλει απέναντί του συνομιλητή τον οποίο να εμπιστεύεται».
Πέντε χρόνια και δυόμισι Μνημόνια ύστερα από εκείνη τη συνέντευξη, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επανήλθε στα ελληνικά πράγματα λέγοντας ότι η μαγική λέξη για την επιστροφή της χώρας μας στις αγορές είναι η εμπιστοσύνη και πως κλειδί είναι οι μεταρρυθμίσεις. Προφανώς ο γερμανός υπουργός Οικονομικών πρέπει με κάποιο τρόπο να τυλίξει διδακτικά την άρνησή του να δώσει μια βολική για την ελληνική κυβέρνηση λύση στο θέμα του χρέους τρεις μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές. Πέρα όμως από την απροθυμία για βοήθεια είναι διάχυτη η αίσθηση στην Ευρώπη ότι η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους και μεταρρυθμίσεις χωρίς διάθεση εφαρμογής τους. Τα μέτρα ψηφίζονται με αστερίσκους και η κυβέρνηση απειλεί ότι δεν θα τα εφαρμόσει εάν δεν πάρει λύση στο χρέος. Η εμπιστοσύνη είναι και πάλι βυθισμένη στον πάτο.
Hκυβέρνηση για μια ακόμη φορά εγκλωβίστηκε σε μια πολιτική ρητορική αδυνατώντας να διαβάσει σωστά τους διεθνείς συσχετισμούς. Επένδυσε πολιτικά στη λύση του χρέους υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές της και αλλάζοντας συνεχώς στρατηγική. Κι όλα αυτά την ώρα που τα μηνύματα από την επενδυτική κοινότητα, τις τράπεζες και τους έξω είναι να επιδείξει αυθεντική μεταρρυθμιστική διάθεση βελτιώνοντας τη Δημόσια Διοίκηση και δημιουργώντας ένα ελκυστικότερο επιχειρηματικό, φορολογικό και τραπεζικό περιβάλλον. Με την υψηλή φορολογία έχει δημιουργήσει σοβαρά αντικίνητρα εργασίας για στελέχη και μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ και οι ειδικοί φόροι σε προϊόντα όπως η τηλεφωνία, τα καπνικά προϊόντα ή τα αλκοολούχα ποτά διώχνουν την κατανάλωση σε δίκτυα λαθρεμπορίας και παραοικονομίας, σε κλάδους δηλαδή που όταν αυτά στήνονται είναι δύσκολο να τα ξεριζώσεις. Τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού βγαίνουν με αφαίμαξη εκείνων που δεν φοροκλέβουν και οι δείκτες της ανάπτυξης παραμένουν καθηλωμένοι αφού προοπτική πραγματικής ανάκαμψης δεν προβάλλει στον οικονομικό ορίζοντα.
Ηκυβέρνηση τρέχει τώρα να καταλήξει σε έναν συμβιβασμό τον Ιούνιο που θα την εξυπηρετεί πολιτικά. Αλλωστε η ρητορική ρήξης εκφράζεται κυρίως για συμβολικούς λόγους –κανείς δεν επενδύει σε αυτήν. Ο κ. Τσίπρας πιθανότατα θα αποδεχθεί μια λύση που δεν θα διαφοροποείται ιδιαίτερα από αυτήν που παρουσιάστηκε στον κ. Τσακαλώτο στο προηγούμενο Εurogroup και μετά θα τη σερβίρει με εξαιρετικό τρόπο στους βουλευτές του. Επειτα ίσως συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει δυο χρόνια από το καλοκαίρι του 2015 και ότι τα πράγματα –δυστυχώς –έχουν παραμείνει στάσιμα.
