Τα σύμβολα της Αριστεράς έχουν εξευτελιστεί πολύ σε αυτόν τον τόπο. Αριστεροί και δεξιοί, αλλά κυρίως ακροαριστεροί που συνεργάστηκαν αναίσχυντα με ακροδεξιούς, πάτησαν, χλεύασαν, γελοιοποίησαν στο όνομα της Αριστεράς ύμνους και σημαίες, διακηρύξεις και συνθήματα, ιστορικά πρόσωπα και τσιτάτα, μνήμες και λουλούδια, κυρίως λουλούδια. Κι έτσι φτάσαμε να ταυτίζουμε την Αριστερά με την ανικανότητα και το θράσος, με τον κουτσαβακισμό και την άγνοια, με την αλαζονεία και τον κυνισμό.
Αλλά αρκεί μια γενναία πράξη για να αλλάξει τις εντυπώσεις. Για την ακρίβεια, αρκεί ένα κόκκινο τριαντάφυλλο –υπό τον όρο να το χρησιμοποιήσει ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη περίσταση. Το έκανε ο Μανώλης Γλέζος στην επέτειο της ημέρας που κατέβασε μαζί με τον Λάκη Σάντα τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Ο σκοπός του, όμως, δεν ήταν να τιμήσει την αντίσταση, αλλά να δείξει τον σεβασμό του σε έναν μεγάλο πολιτικό αντίπαλο. Και να στείλει ένα μήνυμα ενότητας και αδελφοσύνης.
Τον Ιανουάριο του 2013, ο Γλέζος είχε επισκεφθεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο νοσοκομείο και του είχε πάει ένα καλάθι με γραβιέρα και άλλα καλούδια από τη Νάξο. Προχθές επισκέφθηκε την οικογένεια Μητσοτάκη κι έδωσε στην Ντόρα Μπακογιάννη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μια επιστολή στην οποία εξήρε τις προσπάθειες του πατέρα της να αποφευχθεί ο εμφύλιος στην Κρήτη στη διάρκεια της Κατοχής.
«Ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και τον κατακτητή λύση είναι μόνο η Λευτεριά» έγραφε τον Φεβρουάριο του 2015 ο τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας συγγνώμη που είχε συνεργήσει στην ψευδαίσθηση της απαλλαγής από το Μνημόνιο. Τέσσερις μήνες μετά θα εγκατέλειπε το αξίωμά του, όπως είχε προαναγγείλει, και θα συνέχιζε τον αντιμνημονιακό του αγώνα από τις τάξεις της Λαϊκής Ενότητας. Ώς και επιστολή προς τους 300 της Βουλής έστειλε για να τους παραινέσει να πουν Οχι στην υποτέλεια και τους δανειστές.
Αυτά πίστευε, αυτά έλεγε. Και αντίθετα με τους Κατρούγκαλους και τους Φλαμπουράρηδες, που όταν τους συνέφερε τον υμνούσαν κι όταν διαφώνησε μαζί τους έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τις «άστοχες και λανθασμένες» δηλώσεις του, δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για ασυνέπεια. Με τις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη απευθύνθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο για να πει ότι η Ευρώπη είναι γέννημα της Ελλάδας, με την «Ιλιάδα» του Ομήρου διάνθισε τη διακήρυξή του ότι, παρά τις διαφορές του με τον Μητσοτάκη, δεν ήταν «οχτροί». Οχι μόνο επειδή βρέθηκαν μαζί κρατούμενοι στο Γουδή κι ύστερα στο Πικέρμι. Αλλά επειδή χαρακτηρίζονταν από την ίδια ευγένεια, την ίδια ειλικρίνεια, την ίδια υπερηφάνεια, το ίδιο ήθος και το ίδιο πάθος.
Πού βρέθηκαν όλα αυτά τα στοιχεία; Γιατί τα συναντάμε σε δύο ενενηντάχρονους και μας λείπουν τόσο στους σαραντάχρονους; Πώς θα μάθουν οι νέοι το μυστικό του Μητσοτάκη και του Γλέζου;