Δεν βλέπω να πέτυχαν τα μεγαλοφυή όσο και, γιατί όχι, σταλινικής εμπνεύσεως σχέδια της κυβέρνησης όσον αφορά στον ΔΟΛ. Μάλλον τους έμεινε ο μουντζούρης στο χέρι. Κρίμα κι είχαν βασίσει τόσα σχέδια σ’ αυτό το όνειρο.

Γιατί ο έλεγχος του Τύπου και των μέσων είναι το πιο ακριβό τους όνειρο. Και δεν τους πάει το μυαλό στο πιο απλό.

Αφού το είδαν. Τρεις φορές κέρδισαν εκλογές και δημοψηφίσματα με όλα τα μέσα εναντίον τους. Τι άλλο θέλουν; Τα θέλουν όλα.

Θα μου πεις ήταν όλα τότε «Συστημικά» –εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, κόμματα, κυβερνήσεις, τραγούδια, ταινίες, πίνακες, θεατρικά έργα, μέχρι εστιατόρια και παραλίες, όλα «συστημικά». Κι αυτός μέσα στον «συστημικό» αυτόν τυφώνα με το μπαϊράκι της επανάστασης ν’ ανεμίζει στον επερχόμενο αέρα της λευτεριάς φάνταζε σαν τον Λένιν ντυμένο Κολοκοτρώνη. Ανοιγε το στόμα του και πέφταν οι υποσχέσεις σαν το χαλάζι. Δεν θέλω να λέμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά αν τις απαριθμήσεις μια μια τις στρακαστρούκες που εκστόμιζε με τη σιγουριά και το μένος το οιστρηλατημένο σε μεγαλειώδης μαθητικές καταλήψεις, μπορεί να σαλέψει ο νους σου.

«Γκόου μπακ κυρία Μέρκελ», ο Ολαντρέου, τα νταούλια που θα βαράμε και θα χορεύουν οι αγορές τον καρσιλαμά για πάρτη μας, το Μνημόνιο που θα έσκιζε με τα ίδια του τα χέρια, οι συντάξεις που θα τις έκανε 13, (γρουσούζικος αριθμός, δε λέω) ο κατώτατος μισθός που θα τον κοκάλωνε στα 740, που θα σταμάταγε το δολοφονικό ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους έτσι κι έπαιρνε το τιμόνι της εξουσίας ιμίντιετλι, άσε τις κωλοτούμπες που αυτός δεν τις καταδεχότανε κι αν θέλαμε κωλοτουμπίστα ας βρίσκαμε έναν άλλον, αυτός δεν μπορεί, είχε τη μέση του και, και, και, και…

Τώρα λοιπόν που όλα αυτά εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας, τώρα που καμιά υπόσχεση δεν φτουράει να βγει απ’ τα χείλη, τώρα που φορέσαμε όλοι το παλτό της βαριάς υπομονής και το σταυροκουμπώσαμε να μην μπάζει η νεοελληνική μας κατάθλιψη, τώρα του χρειάζονται όσο ποτέ ο Τύπος, τα κανάλια, και όλα τα φερέφωνα τα επί πληρωμή θαυμάζοντα.

Ε λοιπόν, δεν θα τα έχει. Προς το παρόν τουλάχιστον. Γιατί δεν ξέρεις τι μηχανεύεται ο απελπισμένος άνθρωπος. Τι άλλο θα σκεφτεί ο κάποτε σκιά του κύριος Παπάς, με την εγγαστρίμυθη σκέψη, ή άλλος άρτι αναρριχώμενος ανήρ.

Θέλω να πω μην αισιοδοξούμε και πολύ. Ας έχουμε τον νου μας. Με μέτρο βέβαια πάντα, γιατί όπως λέει κι η μητέρα της Μυρτώς:

–Ενα δεν θέλω Μυρτώ μου. Μην πάθεις Τσίπρα. Τσίπρα μην μου πάθεις κι όλα τ’ άλλα γίνονται.

Τελευταία Νέα