«Η γραμμή του μέλλοντος είναι απασχολημένη. Παρακαλώ, καλέστε αργότερα…».
Τι συνέβη και χάσαμε την επαφή με το αύριο; Πότε θα τα ξαναπούμε για να τολμήσουμε να κάνουμε πράγματα; Κάτι να σχεδιάσουμε που να μην είναι απαραίτητα μία δράση ενάντια σε κάτι. Μία απόφαση είναι το μέλλον. Αυτή η οπτική που διώχνει συννεφιασμένες σκέψεις και μαλακώνει τις λέξεις που θα ανταλλάξουμε με τον άλλον.
Μπορεί ο τόνος της εποχής να βρίσκεται σε αυτό το «δικαίωμα στην ασυλία» στο οποίο εκπαιδεύονται έως και τα πιτσιρίκια στα σχολεία, μαθαίνοντας την επιβίωση τρέχοντας ομαδικά ή κάνοντας προσπάθειες για να βγει η ομάδα τους πρώτη στα τεχνάσματα (;) που επινοούν οι δάσκαλοί τους. Εθισμένοι οι ίδιοι στη ρουτίνα της ηρεμιστικής απόδρασης των ριάλιτι σόου αφήνουν πίσω τους αυτή τη σχέση με το μέλλον. Φυσικά και τα παιδιά είναι το αύριο. Σε αυτά αφήνουμε τις ελπίδες μας να βγει κάτι διαφορετικό. Ομως μαζί με εκείνα μιλάμε, συζητάμε και μοιραζόμαστε σκέψεις και κρυφές ελπίδες.
Είναι ένα παιχνίδι. Οχι εικονικής πραγματικότητας, αλλά ζωντανής. Δεν γίνεται μέσω Ιντερνετ και σύνδεσης με υψηλές ταχύτητες. Γίνεται «παλιομοδίτικα», δηλαδή με φυσική παρουσία, σωματικότητα και συναισθηματική εκφραστικότητα. Η ίδια μέθοδος για να βρεθεί το μέλλον που χάσαμε ισχύει και για τους μεταξύ μας επικοινωνιακούς χειρισμούς. Μακριά από τον Ιnstagram λογαριασμό που έχουμε και καταφεύγουμε για να θαυμάσουμε τη ζωή που κατασκευάσαμε και επιδεικνύουμε στους θεατές μας. Στο δικό μας survivor show. Εκεί όπου το δικαίωμα στην ασυλία, το δικαίωμα παραμονής στο παιχνίδι της ζωής είναι η επίδειξη στιγμιοτύπων από ένα κάλεσμα. «Εχω πρόσκληση, άρα υπάρχω», είναι το συμπέρασμα του εαυτού δίχως αύριο. Ο εαυτός που δέχεται προσκλήσεις για να πιει κοκτέιλ, για να χαζέψει ψάθινα τσαντάκια και να βάψει τα νύχια του με ένα βερνίκι αλλόκοτου χρώματος είναι εκείνος που θα κρατηθεί στη ζωή. Θα περάσει στον επόμενο γύρο με περισσότερες επινοήσεις σε λέξεις-κλειδιά και ευρηματικά hashtags που θα καταρρίψουν τα κλισέ #lovemyjob, #qod (quote of the day), #mod (mood of the day), #love #beachlife, οτιδήποτε #greek από καλοκαίρι, ήλιο, γιαούρτι, ελιές ή Εξάρχεια. Θα συγκεντρώσει θαυμαστικά, καρδούλες, φιλάκια και υποκοριστικά γλυκιάς αποδοχής που ισοδυναμούν με βαθμούς αριστείας στον πίνακα της σύγχρονης αξιολόγησης ενηλίκων δίχως αύριο.
Και ύστερα θα κάνει την «κίνηση». Οχι, όχι, ο εαυτός που «έχει πρόσκληση, άρα υπάρχει» δεν θα ανεβάσει selfie στην αστραφτερή τουαλέτα ενός σπα που έχει καθρέφτες αντί για τοίχους.
Θα υπερβεί την εικόνα του, θα καταπολεμήσει τη ματαιοδοξία του και θα ανεβάσει καρτελάκι με στίχους ή αποφθέγματα από εγχειρίδια αυτοβελτίωσης. Από εκείνα δηλαδή τα γραμμένα στα εύπεπτα αγγλικά. Τα υπογράφουν γκουρού του μάρκετινγκ και τα παρουσιάζουν σε αίθουσες ξενοδοχείων πολυτελείας φορώντας μικρόφωνα-ψείρες και εφαρμοστά πουκάμισα κάνοντας φιγούρες με τα χέρια τους και επαναλαμβάνοντας ρυθμικά τον ψαλμό του επιτυχημένου μάνατζερ: «Be a warrior, not a worrier» (να είσαι πολεμιστής και όχι ανήσυχος) κ.λπ. Να συνεχίσω; «Το μέλλον καλεί, σύντομα κάποιος αρμόδιος θα επικοινωνήσει μαζί σας»…
