Δεν ξέρουν πού είπαν
τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ
Το χρέος δεν επέτρεπε
διαχειρίσεις
στην επετηρίδα
Δ. Καραμβάλης, Το ξέφωτο της μνήμης
Ο Μάης 2017 πέρασε.
Ο Μάης, μήνας των εξεργέσεων, των αντιθέσεων, των αισθήσεων. Ο Μάης της φαντασίας στην εξουσία, των λουλουδιών της ελευθερίας, της αισιοδοξίας των «μικρών» πιτσιρικάδων της αμφισβήτησης και του αναστοχασμού των «μεγάλων» κρατούντων της βεβαιότητας. Ο Μάης της ουτοπίας, των πόθων που μετουσιώνονται σε υπαρξιακό εθνικό Χρέος [κι όχι σε καταναλωτικό χρέος προς πολιτικο-μιντιακο-οικονομικούς παίκτες], ο Μάης ως πέρασμα κι ως υπέρβαση, ως σύνθεση κι ανασύνθεση, ως μήνυμα κι ως κίνημα, ως αύρα κι ως λάβα, ως γλυκύ έαρ, ο Μάης της Πρωτομαγιάς αλλά και της αποφράδας 29ης, δεν μένει πια εδώ. Τι άραγε άφησε πίσω του;
Αντίσταση, αθωότητα, γύρη για γονιμοποίηση; Καταχνιά και κουφόβραση;
Αναρωτιέμαι πόσο ξεκάθαρες και μαγιάτικες [προσοχή: όχι μπαγιάτικες] αποφάσεις μπορεί να ληφθούν σε μια χώρα όπου όλα ήσαν θολά κι έγιναν θολότερα [από την ιδεολογική σύγχυση μέχρι και την ανίερη πολιτική σκοπιμότητα ή τις υπόγειες πολύχρωμες λειτουργίες διαφθοράς και διαπλοκής].
Ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός [στο όνομα ποιου λαού; Του σοφού; Του πελάτη; Του διπρόσωπου; Του βολεμένου; Του προδομένου;], οι μύθοι του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων, ο αντιευρωπαϊκός «ευρωπαϊσμός» και η διεθνιστική αντι-παγκοσμιοποίηση, η αντιμνημονιακή προσαρμογή στις προδιαγραφές/προγραφές των Μνημονίων και η πτωχευμένη ανάπτυξη, η ακίνητη κοινωνική κινητικότητα επιβίωσης [κάτι σαν Survivor αλλά στο εξ-ευτελιστικότερον], οι τυφλωμένες πλουραλιστικές προσεγγίσεις για μία ενιαία σκέψη [sic], η τακτική της επικοινωνιακής νίκης και της στρατηγικής ήττας, ο ναρκισσευόμενος φιλολαϊκός [;] μανιχαϊσμός, η παραγωγή μοντέλων αντιπαραγωγικότητας, οι συντεχνίες του «όλα» και οι οραματισμοί του «τίποτα», οι συνταγματοειδείς κολλεκτίβες ειδικών και οι ένοπλοι collectivοs της «καλής βίας», η εσωστρεφής ανάλυση της αναγκαίας εξωστρέφειας, οι μετα-αλήθειες που υπερβαίνουν ακόμα και τα ψέματα, όλα αυτά και όλοι αυτοί τι σχέση μπορεί να έχουν με τον δικό μας Μάη; Προφανώς καμία. Αλλά εξίσου προφανώς έχουμε χάσει κι εμείς τον μπούσουλα για το πώς κι από πού πάμε για την ελπίδα. Μέχρι να τον βρούμε, ας αναλογιστούμε τη διαφορά ανάμεσα στα πλαστικά λουλούδια και τα άνθη της άνοιξης.
ΥΓ. 22-5-1963: 54 χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πιστεύω να έχουμε καταλάβει ότι τέτοιοι άνθρωποι θα είναι πάντοτε «εχθροί του (κάθε) καθεστώτος» που δεν σέβεται τους κανόνες και τις παραδόσεις του λαού, δεν τιμάει τους αγώνες και τους αγωνιστές αλλ’ απλώς τους εκμεταλλεύεται, δεν γράφει Ιστορία αλλά «ξεγράφει» την ιστορική πορεία των διαφωνούντων, εχθροί με αυτούς που φοράνε μαραμένο κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο [αν και μερικοί είναι φορτωμένοι με μαύρες ντάλιες] και τραγουδάνε τραγούδια αντίστασης, ενώ είναι γονατισμένοι. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν Ζει [τουλάχιστον στην Ελλάδα του 2017].
ΥΓ2. «Βγάζουμε νερό από μολυσμένο πηγάδι» [Δ. Κονιδάρης, Μάταια]
Τελευταία Νέα