Πιστεύω ακράδαντα ότι στο κοιμητήριο του Αργουλιδέ, στο Ακρωτήρι Χανίων, μαζί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τάφηκε χτες και η συλλαβική αύξηση. Αυτό το ψηλοκρεμαστό τού έψιλον έδινε μια θηλυκή allure στους ιστορικούς χρόνους (παρατατικό κι αόριστο) αλλά σήμερα μόνον κάτι γρουσούζηδες γλωσσαμύντορες το έχουν υπόψιν τους. Δεν τους θέλω ούτε ζωγραφιστούς. Θέλω όμως τη γλώσσα του εκλιπόντος, που όσο δεν τον ψήφιζα άλλο τόσο αυτός με έβαζε στη θέση μου λαλώντας το πιο νόστιμα ελληνικά του κόσμου. Δεν εννοώ τα κρητικά έτσι όπως τα στραπατσάρισε ο Γιώργος Παπαζήσης στις ταινίες, ούτε το γρέζι του Χαρούλη που προκαλεί λιβιδινικές εκρήξεις στην αρένα. Να μου λείπουν.
Ο άνθρωπος, όταν πεθαίνει, πεθαίνει μαζί του και ένα χνουδωτό παρασιτικό ζωάκι, εξωγήινο. Η γλώσσα του. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το Χριστός Ανέστη και μανιακά το τελώ όποτε μου δοθεί η ευκαιρία. Ανάβοντας πού και πού τις λέξεις των τεθνεώτων, κάνεις σήματα μορς προς την αιωνιότητα και, λόγω τιμής, σου κάνει κι αυτή σήμα.
Μιλούσαμε κάποτε καλά αλλά δυστυχώς μας έπιασε να μιλάμε καλύτερα. Εμένα που δεν με βλέπετε, έφαγα χρόνους τρεις μέχρι να αλλάξω τους «στύλους του Ολυμπίου Διός» με τις «στήλες» της Λιάνας Κανέλλη. Λες και δεν λέγαμε το ίδιο πράγμα. Οχι δεν το λέγαμε. Εν τω μεταξύ φιλοτιμήθηκαν και οι επιστήμονες της γλώσσας κι έφτιαξαν κι αυτοί τον Φρανκεστάιν τους. Διαβάζω σπουδαία λογοτεχνία και συναντώ καταπληκτικές μεταφράσεις που έχουν όλες τους υποστεί τη βάναυση επεξεργασία της «κοινής ελληνικής», έτσι όπως την επινόησαν εκνευριστικοί, πλην αξιαγάπητοι φαρμακοτρίφτες στο πατάρι τους. Δεν πιστεύω ότι είχαν δόλο. Εχω όμως την πεποίθηση ότι δεν είχαν καθόλου γούστο και στοιχειώδεις γνώσεις νομικής για να αντιληφθούν πως ό,τι μιλιέται αυτομάτως παράγει το Δίκαιο της γλώσσας. Και τα ρέστα, αστερίσκοι και σουσουδισμοί. Θύμωσα τώρα.
Μια φίλη μου έχει έναν παπαγάλο, πολυλογά και μερακλή. Μιλάει φαρσί όλες τις γλώσσες των μελών της οικογενείας, των γειτόνων και των επισκεπτών της. Μια μέρα που τραγουδούσε αμέριμνος το «μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο» κάποιος του την έσπασε κι από τότε κολλάει «στο ρόιδο», σαν χαλασμένο πικάπ. Αυτό παθαίνω κι εγώ ώρες ώρες.
Τελευταία Νέα