Τόπο στα «νιάτα» του Διαδικτύου

Η σκηνή εκτυλίχθηκε ανάμεσα σε συνάδελφο που έχει πατήσει τα εβδομήντα και κυρία ίδιας ηλικίας. Το σκηνικό, κοινωνική εκδήλωση με προσκεκλημένους την ελίτ της μποέμ κοσμικής διανόησης. Η κυρία, με υπερηφάνεια που μπατάριζε εμφανώς προς την αυταρέσκεια, διατυμπάνιζε την εξάρτησή από την καθημερινή ειδησεογραφία και ανέφερε με λεπτομέρειες τις πηγές της ενημέρωσής της. Που ήταν, κυρίως, σάιτ. Ο φίλος που διακατέχεται, χρόνια τώρα, από έναν καλβινιστικό δογματισμό όσον αφορά τη χρήση των υπολογιστών, άρχισε να κάνει παρατηρήσεις με τις οποίες εμμέσως πλην σαφώς αμφισβητούσε την εγκυρότητα των ηλεκτρονικών Μέσων. Αδίκως τον σκουντούσα με τρόπο καθώς έβλεπα τη ρήξη να έρχεται καλπάζουσα. Η οποία τελικά επήλθε όταν η κυρία έκανε την ερώτηση που σκοτώνει; «Εσείς, αγαπητέ, έχετε κάποιο μπλογκ;». Απομακρύνθηκα γιατί έχω γίνει πολλές φορές μάρτυρας ανάλογων αντιπαραθέσεων, έφτανε ωστόσο στα αφτιά μου ο απόηχος από τα πομπώδη λόγια που αντάλλασσαν. Ο ένας απαξιώνοντας κάτι που δεν ήξερε και η άλλη υποστηρίζοντας κάτι που νόμιζε ότι ήξερε.

Εχουν ειδικό ενδιαφέρον η αγωνία και η αμηχανία –όταν, βέβαια, υπάρχουν –του τερματοφύλακα που δεν είναι, προ πολλού, στην πρώτη νιότη απέναντι στο πέναλτι της διαδικτυακής ενημέρωσης και επικοινωνίας. Αν και ανάμεσα στα πολλά που καταργούνται στο σύμπαν του Διαδικτύου είναι και η ηλικία ως ειδοποιός διαφορά. Ωστόσο, σε αυτή την κλάση, κυρίως, ανήκουν οι ταλιμπάν του αγώνα ενάντια σε αυτό που αποκαλούν «φασισμό του Ιντερνετ». Που βεβαίως και υπάρχει, όχι όμως έτσι όπως τον εννοούν. Εχουν όμως αναγάγει σε ιδεολογία το ότι δεν χρησιμοποιούν υπολογιστή. Με βασικό επιχείρημα ότι αντικαθιστά τη γνώση με πληροφόρηση. Αρνούνται να καταλάβουν ότι είναι ένα Μέσο και αποκτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανάλογα με τον τρόπο που κάποιος το χρησιμοποιεί. Ωστόσο η αρχικά χαριτωμένη γραφικότητά τους καταντά εκνευριστική όταν μετατρέπεται σε εμμονική αντίσταση απέναντι στην έννοια του καινούργιου. Οταν είμαι στις καλές μου, τους δικαιολογώ. Επιμένοντας να μην ενδώσουν στη νέα εποχή, πιθανόν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι παρατείνουν τη δική τους νιότη. Στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτοί που, ενδίδοντας στα νέα διαδικτυακά ήθη, αισθάνονται ότι παραμένουν νέοι. Περιφέρουν την ενασχόλησή τους με τα ιντερνετικά ως αξεσουάρ που τους «κόβει» χρόνια. Με την ίδια αλεγκρία που κάποιες κομψές «εβδομηνταφεύγα» φοράν εμπριμέ κολάν. Θα ήθελα να τρυπώσω σπίτι τους, να επιβεβαιώσω αυτό που υποψιάζομαι. Περισσότερο μιλάνε για το Ιντερνετ παρά το χρησιμοποιούν. Υπάρχει και μια ενδιάμεση κατηγορία που έχει παγανιστική σχέση με το Μέσο. Κυρίως γυναίκες. Αρνούνται να ακουμπήσουν τα «μηχανήματα του διαβόλου», αλλά μόλις πάει η κόρη τους στο σπίτι τη βάζουν να ψάξει από το κινητό αν φοράει περούκα ο Φουρθιώτης και πώς φτιάχνει τη μελιτζανόπιττα η Αργυρώ.

Προσωπική μου συμπάθεια, οι χρήστες που σε αυτή την ηλικία ανακαλύπτουν τον μαγικό κόσμο των σόσιαλ μίντια. Με την κοινωνική κουλτούρα μιας άλλης εποχής και ενίοτε με την αιδημοσύνη παλαιάς δεσποσύνης, προσπαθούν να ανακαλύψουν ή να επινοήσουν κώδικες συμπεριφοράς σε ένα Μέσο που γιγαντώθηκε ακριβώς επειδή τους έχει καταργήσει. Ο σεβασμός μου όλος, όμως, σε αυτούς που μυήθηκαν στην ιντερνετική επικοινωνία εξ ανάγκης. Οπως η κυρία που φροντίζει την κατάκοιτη μητέρα μου και στα 70 της έμαθε να χρησιμοποιεί τάμπλετ για να επικοινωνεί εύκολα και ανέξοδα με τα εγγονάκια της στο Ντονέτσκ της Ουκρανίας.