Ενα καλό που προέκυψε έπειτα από τόσες δεκαετίες βιομηχανικής ποπ, έπειτα από τόσα γυαλιστερά είδωλα, αλλά και τόση πρόσβαση στην εικόνα τους και στα συστατικά της, είναι ότι πλέον μπορείς σχετικά ανεπηρέαστα να αναρωτηθείς ποιος και ποια σε πείθουν, σου τραγουδούν αληθινά, σου αρέσουν τέλος πάντων. Είναι, ας πούμε, η 23χρονη Αριάνα Γκράντε μια καλοδουλεμένη αλλά πάντως ρηχή σταρλετίτσα για πιτσιρίκια; Ή οι φωνητικές της δυνατότητες, εκτεινόμενες σε τέσσερις οκτάβες, συμπληρώνουν ιδανικά το μείγμα από ποπ και r’n’b των 90s ή από ηλεκτρονική μουσική και χιπ-χοπ που υπηρετεί; Οι νεανικές, καταγεγραμμένες σε κάμερες καταστημάτων τρέλες της αναιρούν μια εικόνα που θυμίζει κάτι από πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ με ελεγχόμενα αεράτη αλογοουρά ή τη συμπληρώνουν; Κι αν αυτή η πριγκίπισσα χρειαστεί να αναμετρηθεί με εκρήξεις βομβών, με νεκρούς και με τραυματίες, άραγε θα έχει την παραμικρή σημασία η άποψή μας για τη μουσική της; Ή θα μιλάμε για μια αναμέτρηση που κανείς δεν υποχρεούται να ζήσει;
Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Ενα άλλο καλό που προέκυψε έπειτα από τόσες δεκαετίες βιομηχανικής ποπ είναι ότι οι πρωταγωνιστές της αναγνωρίστηκαν και ως κανονικοί άνθρωποι, με προσωπική ζωή και ιστορία, που ακόμα κι αν μυθοποιείται, υπάρχει αφ’ εαυτής της. Η Αριάνα Γκράντε, ας πούμε, εκτός από όλα τα άλλα, είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην ηλιόλουστη Μπόκα Ρατόν της Φλόριδας και που όταν οι γονείς της δούλευαν, ο μεν ως γραφίστας, η δε ως διευθύντρια εταιρείας επικοινωνιών, εκείνη αγαπούσε ή βαριόταν το σχολείο, γελούσε ή θύμωνε με τις παρέες της και άκουγε πολύ Μαράια Κάρεϊ, Γουίτνεϊ Χιούστον ή Destiny’s Child. Εντάξει, σύντομα αποφάσισε ότι ο ρόλος της ακροάτριας δεν της αρκούσε και κάπως έτσι δοκιμάστηκε επιτυχώς σε παιδικά μιούζικαλ, τραγούδησε την «Αστερόεσσα» σε ζωντανή μετάδοση αγώνα της τοπικής ομάδας χόκεϊ ή βραβεύτηκε για τον ρόλο μιας τσιρλίντερ στη μουσική παράσταση «13» του Μπρόντγουεϊ. Στα 16 της πέρασε από οντισιόν για την παιδική σειρά «Victorious» του Nickelodeon, που διήρκεσε τέσσερις σεζόν. Το κανάλι δεν την άφηνε να φύγει, εκείνη όμως θα χαρακτήριζε τη δουλειά «ψεύτικη και προσποιητή».
Δεν αποκλείεται το πρώτο της δισκογραφικό συμβόλαιο να οφείλεται σε εκείνα τα βιντεάκια με διασκευές σε σουξέ της Κάρεϊ ή της Αντέλ, που η Γκράντε ανέβαζε στο YouTube παράλληλα με τα γυρίσματα του «Victorious». Oπως και να ‘χει, τα άλμπουμ «Yours truly», «My everything», «Dangerous woman» και τα τηλεοπτικά ή συναυλιακά συμπαρομαρτούντα τους διέθεταν πολλά από τα συστατικά μιας σύγχρονης επιτυχίας: εφηβική ποπ που ενηλικιωνόταν σταθερά, στίχους και ντύσιμο όσο πρέπει ρομαντικά και πικάντικα, συνεργασίες με συναδέλφους όπως η Νίκι Μινάζ ή ο Στίβι Γουόντερ, αλλά και ενίοτε δισεκατομμύρια χτυπήματα στα social media. Κάτι σειρές ρούχων και αρωμάτων, κάτι φιλανθρωπίες, δηλώσεις υπέρ της Χίλαρι Κλίντον, εμφανίσεις σε ταινίες τύπου «Zoolander 2» ή μιμήσεις διασήμων σε κωμικές εκπομπές πρόσθεταν μία επιπλέον νότα στη σοπράνο φωνή της. Κι όταν η κάμερα ενός αρτοπωλείου τη συνέλαβε να παιδιαρίζει με ένα φαραωνικής κατασκευής έδεσμα, να το αγγίζει με τη γλώσσα της και μπροστά στην υπερβολή του να δηλώνει «μισώ την Αμερική», οι πιο ψύχραιμοι απλώς εντόπισαν και μια πιο αλανιάρα πλευρά της.
Αραγε μπορεί κανείς να φανταστεί τον βομβιστή που τη Δευτέρα, 22 Μαΐου, ανατινάχτηκε στο φουαγέ του Manchester Arena λίγο μετά τη συναυλία της Γκράντε, σκοτώνοντας 23 άτομα και τραυματίζοντας 120, να έχει καλλιτεχνικές ή πολιτιστικές ενστάσεις με όλα τα παραπάνω; Ισως και να μπορεί, αλίμονο όμως αν η συζήτηση φτάσει εκεί. Το πόσο ανεξήγητα και σοκαριστικά παραμένουν τέτοια χτυπήματα, το εξηγούσε ή το αντανακλούσε και η ίδια η Γκράντε, όταν σε ανακοίνωσή της έλεγε πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που να μπορούν να απομακρύνουν τον πόνο των θυμάτων και των οικείων τους. Η μόνη δυνατότητα προς το παρόν, συνέχιζε, ήταν η επιλογή για το «πώς θα μας επηρεάσει κάτι τέτοιο και πώς θα ζήσουμε στο εξής τις ζωές μας». Ποτέ δεν θα μπορούσε να καταλάβει τα αίτια τέτοιων πράξεων, γιατί πολύ απλά δεν είναι στη φύση της ή στων θαυμαστών της. Κι αυτό είναι λόγος να μην οπισθοχωρεί κανείς. «Δεν θα τα παρατήσουμε, ούτε θα παραδοθούμε στον φόβο» κατέληγε. «Δεν θα αφήσουμε το μίσος να νικήσει».
Από μια άποψη, το είπε και το έκανε. Στο ίδιο μήνυμα ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει στο Μάντσεστερ για να περάσει χρόνο με τους θαυμαστές της και να δώσει μια συναυλία στη μνήμη των θυμάτων, που θα συγκεντρώσει και χρήματα για τους δικούς τους. Η πολυσυζητημένη αναβολή ενός μέρους της περιοδείας της, σε αντίθεση, ας πούμε, με εκείνη των Eagles of Death Metal, που μετά το χτύπημα στο Παρίσι είχαν ανακάμψει ταχύτερα, μοιάζει απλώς να αποδεικνύει τον ετοιμοπόλεμο χαρακτήρα μερικών μπαρουτοκαπνισμένων ροκάδων και τις ευαισθησίες μιας νεάνιδος που ξέρει ότι το δικαίωμά της να είναι όσο καλοδουλεμένη ή ειλικρινής, όσο σκεπτόμενη ή ρηχή θέλει, μπορεί, ενώπιον μιας ανείπωτης φρίκης, να περιμένει λιγάκι. Στο πλευρό της πάντως, την Κυριακή 4 Ιουνίου, θα σταθούν και οι Coldplay, η Κέιτι Πέρι, η Μάιλι Σάιρους ή οι Black Eyed Peas. Το γιατί, το εξηγούσε πάλι η Γκράντε στην ίδια ανακοίνωσή της: «Σαν απάντηση σε αυτήν τη βία πρέπει να έρθουμε πιο κοντά, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Να αγαπήσουμε περισσότερο, να τραγουδήσουμε δυνατότερα και να ζήσουμε πιο ευγενικά και γενναιόδωρα από πριν».
