Και τζαζ και ροκ

Η προσωπική της διαδρομή ξεκινάει με εκείνη τη φράση που λίγο-πολύ ακούμε συχνά για εκπροσώπους της σύγχρονης μουσικής σκηνής: «ξεκίνησε με μουσικές σπουδές στα επτά της χρόνια, πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο». Πιθανότατα από τις χαραμάδες αντίστοιχων διατυπώσεων χάνει κανείς την προσωπική πίστη και το πείσμα που χρειάζεται να δείξει μία γυναίκα της γενιάς της για να αντέξει την αμηχανία ρεπερτορίου και τις αντικειμενικές δυσκολίες της ελληνικής δισκογραφίας. Κι όμως, η Μαρία Λατσίνου κατάφερε να τα χωρέσει όλα ενόψει του δεύτερού της άλμπουμ με τίτλο «Μια ανάσα μετά» (Puzzlemusik), το οποίο παρουσιάζει ανά την Ελλάδα. Ο δίσκος περιέχει κομμάτια που αφομοιώνουν δημιουργικά στοιχεία από τη ροκ δυναμική, την ελληνική και μεσογειακή μελωδικότητα, την jazz έκφραση και την ουσία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Περιλάμβάνει, όμως, και τρεις από τις διασκευές που κατά καιρούς συμπεριλαμβάνονται στο live σετ της Μαρίας Λατσίνου. Πρόκειται για τα τραγούδια «Ο χρόνος δεν με αφορά» του Αντώνη Λιβιεράτου, «Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα» του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα και το παραδοσιακό «Νανούρισμα Σμύρνης (Μαργαριταρένια)». Η Μαρία είχε δείξει τις προθέσεις της ήδη από το ντεμπούτο της, το 2015, με τίτλο «Μια ανάσα δρόμος», όπου επίσης η τζαζ αισθητική συναντούσε τη ροκ σύνθεση χωρίς κιθάρες, σε στίχους του (ιδρυτή της Puzzlemusik) Χρήστου Αλεξόπουλου. Με την απαραίτητη θεατρικότητα, χωρίς να καταλήγει σε υπερβολές, η ερμηνεύτρια παρέπεμπε στο ηχόχρωμα καμπαρέ του 1930, αλλά και στον σύγχρονο ήχο που είχε ανάγκη η γενιά της. Στο πλαίσιο αυτό η ψυχεδέλεια της μελωδίας δεν φοβόταν να σμίξει με την κρητική λύρα.

ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ. Η ιδιαιτερότητα του συγκροτήματος που την ακολουθεί έκτοτε ταυτίζεται με μια ηλεκτρική μπάντα που δουλεύει διαρκώς με καινούργια τραγούδια τα οποία δοκιμάζει στο κοινό (όπως συνέβαινε σε άλλες εποχές), αλλά και διασκευές άλλων δημιουργών. Εκτός από τον άτυπο ηγέτη του Χρήστο Αλεξόπουλο ο οποίος γράφει όλα τα τραγούδια και παίζει πιάνο και keyboards, αποτελείται από τον Γιώργο Ανδρουλάκη στην κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές, την ακορντεονίστρια Βάσω Μιχαηλίδου, τον μπασίστα Γιώργο Λιάπη και τον ντράμερ Φοίβο Βαλαβάνη (τον αντικαθιστά για ένα διάστημα ο Στέφανος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης). Δεν επιλέγουν μέινστριμ ρεπερτόριο, δεν ακολουθούν τα στερεότυπα, αλλά τις δικές τους μουσικές ανησυχίες δίπλα σε κομμάτια του Δημήτρη Λάγιου, του Αντώνη Λιβιεράτου, των Διάφανων Κρίνων, γιατί όχι και του Χιώτη. Για το καλοκαίρι σειρά έχει η ηχογράφηση νέων τραγουδιών σε στίχους και μουσική του Αλεξόπουλου.