Πιθανότατα δεν έχει ξανασυμβεί στη σύγχρονη Ιστορία να κερδίσει μια πολιτικός τόσο πολλά παρατσούκλια στους λίγους μήνες που κυβερνάει. Eνα από αυτά, για παράδειγμα, είναι το Theresa Maybe Theresa Maybenot – Τερίζα Μπορεί Τερίζα Μπορεί και όχι. Και όπως όλα τα υπόλοιπα, έτσι κι αυτό φτιάχτηκε για να υπογραμμίσει το μυστήριο: ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ανέλαβε να οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση και σε τι πιστεύει;
Από το ερώτημα υπονοείται ένα κάπως τρομακτικό γεγονός: οι Βρετανοί δεν ξέρουν σε ποιον έχουν αναθέσει τις τύχες τους σε μια από τις πιο ευαίσθητες φάσεις της Ιστορίας τους. Και γίνεται ακόμη πιο τρομακτικό εάν λάβει υπόψη του κανείς ότι –τουλάχιστον θεωρητικά –η Τερίζα Μέι δεν είναι άγνωστη: η παρουσία της στην πολιτική σκηνή της χώρας της μετράει μια εικοσαετία με κάποια από αυτά σε πρωτοκλασάτους ρόλους. Είναι πάντως η ίδια που φρόντισε να μη γίνει γνωστή –ή μάλλον ο εξαιρετικά κλειστός χαρακτήρας της. Δημοσίως η πρωθυπουργός μιλάει αυστηρά για τρία θέματα εκτός πολιτικής: τα παπούτσια, τα ρούχα και τη μαγειρική. Κατά τ’ άλλα, λέει ότι προτιμάει να την κρίνουν οι ψηφοφόροι για το έργο της.
Το αποτέλεσμα θα φανεί στις κάλπες της 8ης Ιουνίου. Στο μεταξύ, το μυστήριο Μέι εξάπτει τη φαντασία. Και προϊόν αυτής της έξαψης είναι η βιογραφία «Τερίζα Μέι: Η αινιγματική πρωθυπουργός» που υπογράφει η Ρόζα Παρκς. Αν και πολιτική συντάκτρια με θητεία στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ», η Παρκς δεν είχε καμία ιδιαίτερη πρόσβαση στο περιβάλλον της Τερίζα Μέι. Τα βρετανικά μέσα αναγνωρίζουν, ωστόσο, ότι το βιβλίο της ρίχνει ένα κάποιο φως στο μεγαλύτερο μυστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου. Από τις σελίδες του, ας πούμε, μαθαίνουμε ότι η Μέι ήταν εγγονή υπηρετών τόσο από την πλευρά της μητέρας της όσο και από εκείνη του εφημέριου πατέρα της –ο ένας της παππούς ήταν μπάτλερ.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν αυτός ο συνδυασμός ταπεινής καταγωγής και αγγλικανικού περιβάλλοντος διαμόρφωσε κατά κάποιον τρόπο τις αδιαπραγμάτευτες συντηρητικές της πεποιθήσεις. Ούτε ποιος ήταν ο ρόλος που έπαιξε στη νεανική της φιλοδοξία να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην Ιστορία της Βρετανίας. Αν πάντως κάτι δίνει κάτι μια ιδέα για τον χαρακτήρα της είναι το γεγονός ότι όταν την πρόλαβε η Μάργκαρετ Θάτσερ το 1979, η 23χρονη τότε Τερίζα στενοχωρήθηκε πραγματικά. Από τον στόχο της πάντως δεν πολυαπομακρύνθηκε. Θα γινόταν η δεύτερη.
Ο στόχος επετεύχθη 27 χρόνια αργότερα με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο. Αλλά ανορθόδοξη από πολλές απόψεις ήταν και η πορεία της Τερίζα Μέι έως την Ντάουνινγκ Στριτ. Η κόρη του εφημέριου σπούδασε στην Οξφόρδη, εκεί –και αντίθετα από τα πλουσιόπαιδα Ντέιβιντ Κάμερον και Μπόρις Τζόνσον –έκανε μια μετρημένη ζωή χωρίς εξόδους, γνώρισε έναν συμφοιτητή της που θα γινόταν ο άνδρας της ζωής της αλλά με τον οποίο δεν θα έκανε παιδιά «χωρίς να είναι δική τους η επιλογή». Και μετά ήρθε η ώρα της πολιτικής. Σαν καλός στρατιώτης, η Μέι διεκδίκησε δυο φορές μια έδρα που δεν είχε καμία ελπίδα να αποσπάσει από τους Εργατικούς, αλλά επιτέλους η τύχη της χαμογέλασε το 1997 και πέρασε για πρώτη φορά την πύλη του Ουέστμινστερ. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, αλλά δεν βρήκε στήριξη παρά μόνο από δυο βουλευτές. Κράτησε για μια ακόμη φορά τη φιλοδοξία για τον εαυτό της και περίμενε.
