Μπορεί ο Κόρμπιν να κάνει την ανατροπή;

^«Θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Πιστεύει πως όλα είναι ρευστά επί του παρόντος στον κόσμο και αυτή είναι η στιγμή να προωθήσει ριζοσπαστικές πολιτικές που θα αλλάξουν τη Βρετανία προς το καλύτερο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι η ευκαιρία του να κάνει το σοσιαλιστικό του όραμα πραγματικότητα». Αυτά δήλωνε στο«Politico» αρχές Μαρτίου «στενός συνεργάτης» του Τζέρεμι Κόρμπιν. Ολοι πίστευαν βέβαια τότε πως οι επόμενες εκλογές στη Βρετανία θα γίνονταν το 2020. Η Τερίζα Μέι είχε αποκλείσει επανειλημμένως το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες με το επιχείρημα της ανάγκης για «σταθερότητα» ενόψει των διαπραγματεύσεων για τοBrexit. Και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν σε κάθε περίπτωση πως ο Κόρμπιν δεν είχε καμία ελπίδα να «κάνει το σοσιαλιστικό του όραμα πραγματικότητα». Το ίδιο συνέχισαν να δείχνουν και όταν η βρετανίδα πρωθυπουργός γύρισε τούμπα το επιχείρημα της ανάγκης για σταθερότητα, προκηρύσσοντας στις 18 Απριλίου πρόωρες εκλογές για την ερχόμενη Πέμπτη. Το προβάδισμα των Συντηρητικών επί των Εργατικών έφτανε ακόμη και τις 23 μονάδες. Οι ορκισμένοι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Κόρμπιν, η (κεντρο)δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, δήλωνε βέβαιη πως η προφητεία της θα γινόταν πραγματικότητα: ο ηγέτης τον οποίο τόσο σκληρά και τόσο μάταια προσπάθησε να εκδιώξει το περασμένο καλοκαίρι, αμέσως μετά το δημοψήφισμα για τοBrexit, θα οδηγούσε το κόμμα στην εκλογική λήθη.

Κι έπειτα ήρθε η τζιχαντιστική επίθεση στηManchester Arena, με τους 22 νεκρούς, από τη βόμβα ενός 22χρονου βρετανολίβυου που φέρεται να είχε καταγγελθεί επανειλημμένως στις βρετανικές υπηρεσίες ασφαλείας. Και πριν από αυτήν είχε έρθει μια ατυχής δέσμευση της Μέι για περικοπές των κοινωνικών επιδομάτων στους ηλικιωμένους. Παραμονή της επίθεσης στο Μάντσεστερ, μπροστά στη γενική κατακραυγή, αναθεώρησε. Τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση, όταν επαναλήφθηκε η προεκλογική εκστρατεία, οι νέες δημοσκοπήσεις έδειξαν πως το προβάδισμα των Τόρις είχε μειωθεί στις πέντε μονάδες. Ακόμα μια βεβαιότητα καταρρίφθηκε: πρωταγωνιστής των εκλογών δεν είναι τελικά το Brexit. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο τοBrexitαλλά και η τρομοκρατική απειλή, και το ψαλίδι που έβαλαν οι Συντηρητικοί στους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους της αστυνομίας, ακόμα και η βρετανική εξωτερική πολιτική. Ο φανατικά πασιφιστής Κόρμπιν δέχθηκε πολλές επικρίσεις για τη σύνδεση που έκανε μόλις έληξε η πολιτική εκεχειρία, ανάμεσα στην τρομοκρατική επίθεση στο Μάντσεστερ και στις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία και τη Λιβύη διαβεβαιώνοντας παράλληλα πως «επ’ ουδενί θέλω να μειώσω την ενοχή εκείνων που επιτίθενται στα παιδιά μας». Αν κρίνουμε ωστόσο από τις δημοσκοπήσεις, κάποιες ευαίσθητες χορδές των ψηφοφόρων τις άγγιξε. Και με αυτό, και με το μανιφέστο «για τους πολλούς, όχι τους λίγους» που παρουσίασε στις 17 Μαΐου.

Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Κόρμπιν, ότι δεν είναι σταθερός στις ιδέες του. Οι προτάσεις που περιλαμβάνει το πρόγραμμα των Εργατικών είναι οι ιδέες που υπερασπιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της 33ετούς του βουλευτικής σταδιοδρομίας, αρνούμενος μάλιστα πολλές φορές να συμμορφωθεί προς τις οδηγίες ψήφου της κομματικής ηγεσίας. Ενα πρόγραμμα αν όχι στα αριστερά της Αριστεράς, πάντως σίγουρα αριστερά των Νέων Εργατικών του Τόνι Μπλερ: κατάργηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στις 10 στερλίνες ώς το 2020, εθνικοποίηση των μεταφορών, της ενέργειας, της υδροδότησης και των Βασιλικών Ταχυδρομείων, ενίσχυση του προϋπολογισμού για το βρετανικό ΕΣΥ κατά 30 δισ. στερλίνες την επόμενη πενταετία, αύξηση των κοινωνικών δαπανών κατά 1 δισ. στερλίνες μέσα στην επόμενη χρονιά, σταδιακή αύξηση του φόρου επιχειρήσεων στο 26% από 19% σήμερα, αύξηση του φορολογικού συντελεστή στο 45% από 40% σήμερα για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα άνω των 80.000 στερλινών και στο 50% από 45% για ετήσιο εισόδημα άνω των 123.000.

«Η Βρετανία επιστρέφει στη δεκαετία του 1970», «Η Χώρα της Φαντασίας του Κόρμπιν», είναι κάποιοι από τους τίτλους με τους οποίους υποδέχθηκε ο βρετανικός Τύπος το μανιφέστο. Υπάρχει, όμως, και η άλλη άποψη: «Για σκεφτείτε το λίγο. Τα πραγματικά εισοδήματα μειώνονται. Οι ανισότητες αυξάνονται. Το ΕΣΥ έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Η οικονομία μετά βίας αναπτύσσεται παρά τα οκτώ και πλέον χρόνια πρωτοφανούς τόνωσης από την Τράπεζα της Αγγλίας. Τα προσωπικά χρέη επιστρέφουν στα προηγούμενα επίπεδα-ρεκόρ. Η διεθνής συνεργασία σπανίως ήταν πιο ασθενική. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στην κατάσταση της πραγματικής οικονομίας», έγραφε τις προάλλες στην«Guardian»ο Λάρι Ελιοτ. «Τώρα ρωτήστε τον εαυτό σας το εξής: αν ισχύουν τα παραπάνω, ποια είναι η πραγματική φαντασιοπληξία: η ιδέα των Εργατικών πως το εισόδημα, ο πλούτος και η ισχύς πρέπει να μοιραστούν λίγο πιο ισότιμα ή η ιδέα πως η σημερινή κατάσταση μπορεί να συνεχιστεί για καιρό;».