Η δύναμη και η μαγεία των παιδιών είναι που μπορούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι το ποτήρι είναι καράβι και το τραπέζι ωκεανός. Και μετά να πείσουν κι εσένα ότι το ταξίδι ξεκινά. Αλλοτε με φουρτούνα και άλλοτε με νηνεμία.

Κάπως έτσι οι Forced Entertainment, αυτό το εξαμελές βρετανικό θεατρικό γκρουπ από το Σέφιλντ στήνει τις παραστάσεις του. Στόχος του «να επανανακαλύψει τη θεατρική τέχνη» και να μιλήσει «για τον καιρό μας», μέσα από μια απλότητα –όχι απλοϊκότητα. Η ομάδα που μετράει τριάντα χρόνια ζωής, ήρθε στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και παρουσιάζει ολόκληρο τον Σαίξπηρ όχι σε μία ώρα αλλά σε τριάντα έξι: επί εννέα ημέρες από τις επτά έως τις έντεκα το βράδυ, παίζεται ανά ώρα και ένα έργο του Βάρδου, διάρκειας 45-50 λεπτών. Το κοινό έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τις ιστορίες του Σαίξπηρ με έναν τρόπο διαφορετικό, ανακαλύπτοντας τη δύναμη της αφήγησης.

Η μικρή σκηνή της Αίθουσας Β’ στην Πειραιώς 260 φιλοξενεί ένα ξύλινο τραπέζι, μια καρέκλα στην οποία κάθεται ο αφηγητής – παραμυθάς – ηθοποιός, καθώς και δύο βοηθητικά τραπεζάκια με όλο τον εξοπλισμό της παράστασης. Δεξιά και αριστερά, στις δύο ραφιέρες τοποθετημένα δεκάδες αντικείμενα, μπουκάλια και μπουκαλάκια, σαν ράφια κιγκαλερίας, από όπου κάθε ερμηνευτής προμηθεύεται το δικό του θεατρικό υλικό.

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Με λόγο συμπυκνωμένο και αφηγηματικό, χωρίς πολλούς διαλόγους, με λίγες ατάκες, με ελάχιστες κινήσεις των χεριών, μπόλικο συναίσθημα και χιούμορ, η ιστορία ζωντανεύει πάνω στο τραπέζι από ένα και μόνο ηθοποιό κάθε φορά. Και κρίνεται από τη δύναμη που εκπέμπει να καθηλώσει τον θεατή, που σαν μικρό παιδί ακούει το παραμύθι –κι αν του το έχουν ξαναπεί, θέλει να δει πώς θα εξελιχθεί και πώς θα τελειώσει.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το αλατοπίπερο ή το λαμπατέρ γίνεται ζευγάρι βασιλιάδων, το πράσινο σφουγγαράκι της κουζίνας δένδρα και δάσος, το σύρμα για τα πιάτα χορευτικό στιγμιότυπο, ο αφρός ξυρίσματος σε μεγάλο μέγεθος πατέρας και σε μικρότερο γιος, η φράουλα νεογέννητο κοριτσάκι, το σπιρτόκουτο υπηρέτης και πόσα ακόμα. Ολα αυτά τα καθημερινής χρήσης αντικείμενα, το υλικό ενός νοικοκυριού, υποκαθιστούν τους χαρακτήρες, στήνοντας τον δικό τους κόσμο που έχει μεταφέρει τη δράση του στην επιφάνεια του τραπεζιού.

Στην παράσταση των Forced Entertainment ο συμπυκνωμένος λόγος του Σαίξπηρ δεν χάνει την ουσία του. Καθαρός και εύληπτος, μακριά βέβαια από τη γλώσσα του Βάρδου, αποτυπώνει σε σμίκρυνση, σε μικρογραφία, σαν μινιατούρα, την εργογραφία του. Οι κωμωδίες, οι τραγωδίες, τα ιστορικά και τα όψιμα έργα στήνουν μέσα από παράξενους συμβολισμούς ένα παιδικό σύμπαν, καθαρό και ειλικρινές.

Προφανώς, το μικροσκοπικό αυτό θέαμα δεν έχει τα σαφή χαρακτηριστικά του θεάτρου: παραπέμπει σε μαριονέτες ή κουκλοθέατρο. Είναι όμως πρωτότυπο και με έναν τρόπο διεισδυτικό γιατί στο τέλος κάθε παράστασης έχεις στο στόμα σου τη γεύση του Σαίξπηρ.

Στο πρόγραμμα, στο οποίο εναλλάσσονται οι τραγωδίες με τις κωμωδίες, η ροή έρχεται με φυσικό τρόπο. Από σήμερα και έως την Παρασκευή, ανά ημέρα και τετράδα παίζονται τα υπόλοιπα δέκα έξι έργα: «Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», «Ιούλιος Καίσαρ», «Οι δύο άρχοντες από τη Βερόνα», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» –«Κοριολανός», «Οθέλος», «Κυμβελίνος», «Οπως αγαπάτε» –«Τίτος Ανδρόνικος», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Περικλής», «Αμλετ» –«Τέλος καλό όλα καλά», «Με το ίδιο μέτρο», «Η κωμωδία των παρεξηγήσεων», «Η τρικυμία». Είναι μια διαφορετική εμπειρία.