Αναζήτηση
Σιγά σιγά εδραιώνεται η λαϊκή πεποίθηση ότι ο εμφυλιοπολεμικός διχασμός 1944-1949, με τα ψυχροπολεμικά του επακόλουθα της περιόδου 1950-1974, αντί να εξαλειφθεί από τον πανδαμάτορα χρόνο, νάτος και αντρειεύει στην περίοδο 2012 της αξιωματικής αντιπολίτευσης και 2015-2017 της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!
Εδώ πλέον μιλάμε για νέα παγκόσμια πρωτοτυπία τής κατά δήλωσιν «ριζοσπαστικής Αριστεράς» της Ελλάδας, η οποία αποπειράται να ξαναγυρίσει την πατρίδα μας 27 χρόνια πίσω (1990). Δηλαδή, τότε που όλες οι κομμουνιστικές ηγεσίες των κρατών-μελών του στρατιωτικού Συμφώνου της Βαρσοβίας και του οικονομικού συνασπισμού της κομμουνιστικής ΚΟΜΕΚΟΝ παρέδωσαν αμαχητί τα κλειδιά του μονοκομματικού αστυνομικού κράτους στο δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο του δημοκρατικού πολυφωνικού κοινοβουλευτισμού.
Αυτό το περίεργο ρετρό, αυτή τη νοσταλγική αναδρομική αναζήτηση από τους νεοσταλινικούς παλαιοημερολογίτες της νεκρανάστασης των δογματικών απολιθωμάτων την αποκήρυξαν, πρώτοι απ’ όλους, οι ίδιες οι κομμουνιστικές ηγεσίες του ανατολικού μπλοκ και μάλιστα σε σημείο που οι παραδοσιακές πατρίδες του επαναστατικού προλεταριάτου, η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν λάβει κυρίαρχη θέση στον διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό.
Ενα επιπλέον ασυγχώρητο λάθος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι προσποιούνται πως αγνοούν βασικά ορόσημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, τα οποία θεμελίωσαν την εθνική συμφιλίωση, όπως:
n Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ από την πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (23-9-1974).
n Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από την κυβέρνηση Ανδρέα Γ. Παπανδρέου (17-8-1982) και η παλιννόστηση, πάλι με πρωτοβουλία της ίδιας κυβέρνησης, περίπου 55.000 ελλήνων προσφύγων από τις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ΕΣΣΔ, υπό καθεστώς πλήρους ισονομίας και ισοπολιτείας με όλους τους άλλους Ελληνες.
n Η άρση των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου με τον Νόμο 1863/15 τον Σεπτέμβριο 1989 (κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, με υπουργό Δικαιοσύνης τον Φώτη Κουβέλη).
n Η συμφιλιωτική συνάντηση των αντίπαλων πολέμαρχων του Εμφυλίου Πολέμου 1944-1949, του στρατηγού των κυβερνητικών δυνάμεων Θρασύβουλου Τσακαλώτου (και προγόνου του Ευκλείδη), με τον επικεφαλής του αριστερού Δημοκρατικού Στρατού Μάρκου Βαφειάδη και την κοινή καταδίκη του Ζαχαριαδικού Τρίτου Γύρου «με το όπλο παρά πόδα».
Πολύ νωρίτερα το 1956, ο τότε νέος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Κώστας Κολιγιάννης καταδίκαζε ανοιχτά τον Ζαχαριάδη, ως υπεύθυνο της εμφύλιας αλληλοσφαγής 1946-1949, με τον εξαναγκασμό των ψηφοφόρων του ΚΚΕ να απόσχουν από τις εκλογές του 1946 και να οδηγηθούν σε αδελφοκτόνο σύγκρουση με τις νόμιμες κυβερνητικές δυνάμεις.
Οσοδήποτε και αν αποπειρώνται κάποιοι να… ευλογήσουν αυτή την αποχή, τελικά δεν τολμούν να το παραδεχτούν δημοσία ότι ο Ζαχαριάδης καταδίκαζε το δημοκρατικό πολίτευμα, για να προετοιμάσει τελικά ένα μονοκομματικό τυραννικό καθεστώς… Αυτό βεβαίως δεν του το επέτρεψε ούτε ο Νικίτα Χρουστσόφ, μετά την ανατροπή του σταλινισμού, που τον εξόρισε στο Σοργκούτ της Σιβηρίας, δηλαδή στον τόπο της τελευταίας του κατοικίας.
Κάπως έτσι έχει κλείσει η αυλαία του ένοπλου Εμφυλίου Πολέμου 1944-1949, με τα κατοπινά και αναπόφευκτα ψυχροπολεμικά επίχειρα των «νικητών» εις βάρος των «ηττημένων». Τελικά ηττημένη εξήλθε η ίδια η ελληνική κοινωνία, που παρ’ όλα αυτά επούλωσε σε πολλές περιπτώσεις μόνη της τις πληγές που άνοιξαν οι κήρυκες του μίσους και του διχασμού. Και το πέτυχε αυτό με γάμους συμφιλίωσης μεταξύ των επιγόνων, με εμπορικές εταιρείες και επιστημονικές ή και καλλιτεχνικές συνεργασίες ανάμεσα στους ακούσιους «αντιπάλους».
Το αν από κάποια δογματικά απολιθώματα προετοιμαζόταν ένας νέος, τέταρτος γύρος, ας μας επιτραπεί η παρατήρηση ότι εκείνοι που σκάβουν αυτό τον λάκκο αρχίζουν να πέφτουν τμηματικά πρώτοι, ο ένας μετά τον άλλο, μέσα σ’ αυτόν…
