«Η τζαζ είναι ανάγκη, δεν είναι πολυτέλεια»

Πριν από μερικά χρόνια στο παζάρι βιβλίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος υπήρχε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες λεωφορείων του αρχιτέκτονα Αντώνη Ζήβα. Ο κιθαρίστας Ανδρέας Παπαγιαννακόπουλος το ξεφύλλισε και σταμάτησε σε μια σελίδα με φωτογραφία στην οποία απεικονιζόταν ένα πρόσωπο ακουμπισμένο στο παράθυρο. «Αισθάνθηκα οικειότητα, αλλά παρατηρώντας το πιο προσεκτικά διαπίστωσα ότι μου έμοιαζε πολύ» λέει σήμερα. Αυτή η εικόνα έγινε το εξώφυλλο του δίσκου του «Leoforio» (στον οποίο ο Σταύρος Παργηνός παίζει τσέλο και η Μαρία Ψαθά απαγγέλλει το ποίημα «Δρόμοι» της Κατερίνας Κατσικάκη) και δάνεισε τον τίτλο στο πρότζεκτ που θα κλείσει το Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ, το οποίο παρουσιάζεται για τέταρτη χρονιά φέτος στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.

ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ. «Νομίζω ότι όσοι ασχολούνται με τη δημιουργία ψάχνουν αφορμές ή δημιουργούν για να συνδέσουν την τέχνη τους με την καθημερινότητα» λέει ο κιθαρίστας, που συμμετέχει στο πρόγραμμα του Πανοράματος. «Είναι ένας συνδετικός κρίκος στη μουσική που φτιάχνω και μου αρέσει. Θεωρώ ότι το πώς βιώνουμε την πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έργου μας. Διάλεξα για τίτλο αυτό το μεταφορικό μέσo, «Leoforio», γιατί ταξιδεύω με αυτό πολύ χωρίς να οδηγώ. Είναι η στιγμή που μου επιτρέπει το κενό ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Ο χρόνος για σκέψεις, οραματισμό ή για να φανταστώ πράγματα, εικόνες οι οποίες περνάνε γρήγορα από μπροστά μου ή οι άνθρωποι που βλέπω για μια στιγμή και αποτυπώνονται στο μυαλό μου».

Για τον επίμονο κιθαρίστα της τζαζ υπάρχει και το τεχνικό κομμάτι, Εν προκειμένω, η μουσική αυτή καθεαυτή. Μέσα της υπάρχουν σαφώς κομμάτια από την ίδια τη ζωή, από τα βιώματα αλλά και από τις σπουδές της μουσικής. Αν απαιτεί άλλωστε κάτι η τζαζ, είναι ώρες αφοσίωσης. Σε αυτό το σημείο ο Ανδρέας Παπαγιαννακόπουλος τοποθετεί τη συζήτηση στην αιώνια διαμάχη μεταξύ ποιότητας και εμπορικότητας: «Υπάρχει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί μεταξύ των μουσικών: ένας κιθαρίστας μπορεί να παίζει τρεις νότες και από κάτω να έχει 50.000 κόσμο. Ενας τζαζ κιθαρίστας μπορεί να παίζει 50.000 νότες και να έχει από κάτω τρία άτομα. Εχει μια αλήθεια όσον αφορά την αριθμητική. Οι άνθρωποι δεν είναι στατιστική. Δεν πιστεύω ότι μια συναυλία που έχει 100.000 κόσμο έχει μεγαλύτερη αξία από μια συναυλία κλασικής μουσικής ή τζαζ, που ενδεχομένως να την παρακολουθούν ελάχιστοι». Τα τελευταία χρόνια ο κιθαρίστας εκτιμά ότι ακόμη και οι αριθμοί έχουν βελτιωθεί για την εγχώρια σκηνή της τζαζ. «Από τη δική μου γενιά –είμαι 37 ετών –και μετά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η μετάβαση για σπουδές στο εξωτερικό ήταν αναγκαίες αφού δεν υπήρχε τμήμα στο ελληνικό πανεπιστήμιο που να προσφέρει αυτή την γνώση. Το Τμήμα Τζαζ που υπάρχει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο είναι κορυφαίο και ανοίγει την όρεξη σε όλο και περισσότερα παιδιά. Η τζαζ δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Σε αυτό το άνοιγμα της τζαζ βεντάλιας βοήθησαν και θεσμοί όπως το Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ».