Προ ημερών ρωτούσα ένα κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ αν είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να πάει το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρω, μου απάντησε, αλλά μακάρι. Αν προσπαθεί ο Παπανδρέου, είναι εγγύηση αποτυχίας!
Από την άλλη πλευρά αναρωτήθηκα: Για ποιο λόγο ο Παπανδρέου, ο Λιβάνης, ο Μουζέλης ή κάποιος άλλος να θέλουν να πάει το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί να συμπράξεις με τον πιο άμεσο ανταγωνιστή σου; Δεν έχει λογική. Ισως –αλλά βγάζει νόημα.
Εχετε αναλογιστεί άραγε για ποιο λόγο εδώ και τρία (τουλάχιστον) χρόνια πασχίζουν κάποιοι να μας πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ;
Οτι δηλαδή ο Τσίπρας, ο Σκουρλέτης κι ο Παππάς δεν είναι αυτό που δείχνουν αλλά καμουφλαρισμένοι σοσιαλδημοκράτες και κεντροαριστεροί με στολή παραλλαγής.
Οτι στο παρελθόν μπορεί να διετέλεσαν παρασυρμένοι αριστεροί ακτιβιστές που έβριζαν και προπηλάκιζαν τους αντιπάλους τους, αλλά τώρα μεταλλάχθηκαν σε αξιοπρεπείς ευρωπαίους πολιτικούς, έτοιμους για συναινέσεις, ανοίγματα, συνεργασίες, ευρείες προοδευτικές πλειοψηφίες και της Παναγίας τα μάτια.
Οτι στο ποτήρι τους το κρασί έχει γίνει νερό –από το πολύ νερό!
Προς τιμήν του βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πάντα ΣΥΡΙΖΑ. Και με σαδιστική ικανοποίηση διαψεύδει καθημερινά όσους πασχίζουν να τον παρουσιάσουν για κάτι που δεν είναι.
Μπράβο τού ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν. Αλλά οι άλλοι γιατί το κάνουν;
Νομίζω ότι πρέπει να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες.
Πρώτον, οι αφελείς. Υπάρχουν συμπολίτες μας ακόμη και του αστικού χώρου που αρέσκονται να αγκαλιάζουν τον εκάστοτε νικητή. Και πάντα αναζητούν ένα πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους.
«Ελα, μωρέ, αυτά τα λέει έτσι ο Τσίπρας! Περίμενε να δεις τι θα κάνει στην κυβέρνηση!».
Μετά άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Βαρουφάκης με όλο τον θίασο.
Δεύτερον, οι επιτήδειοι. Αυτοί δεν έχουν αυταπάτες, μόνο συμφέροντα.
Σου λένε, λοιπόν: Εξυπνότεροι είναι οι καραμανλικοί που έπιασαν άκρες με τον Τσίπρα; Γιατί να μην πιάσουμε κι εμείς που είμαστε πιο κοντά;
Ο Μητσοτάκης δεν μας χρειάζεται γιατί ανεβαίνει. Πάμε στον Τσίπρα για στασίδι.
Κι έτσι ονειρεύονται απλές αναλογικές κι άλλα φούμαρα.
Ομολογώ ότι η σκέψη τους έχει μια λογική. Ελαφρώς χυδαία, αλλά την έχει. Ξέρετε τι δεν έχει; Ακροατήριο. Διότι είναι τόσο κυνική που καθίσταται ανυπόληπτη.
Προφανώς μια τέτοια σύμπραξη είναι ανέφικτη για το ορατό μέλλον, συνεπώς ο καθένας μπορεί να ανατριχιάσει ανεμπόδιστα και κατ’ ιδίαν.
Αλλά αν δεν προκύπτει, πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ το χρωστάμε –όχι στο μυαλό των άλλων.
Πράγμα που λέει πολλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ακόμη περισσότερα για το μυαλό των άλλων.
