Αναζήτηση
Ομως οι Αλεξανδρινοί μεθυσμένοι από χαρά
δεν άκουγαν ούτε έβλεπαν τα επερχόμενα δεινά.
…….
Το μέλλον δεν τους απασχολούσε.
Θύματα του παρόντος, των γιγνομένων.
Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Ανθρωποι δε…»
Να συνεννοηθούμε. Αλλο παράτολμο διπλωματικό παιχνίδι κι άλλο «μαγκίτικος» τυχοδιωκτισμός. Αλλο πρωτοβουλίες στη διεθνή σκακιέρα κι άλλο υστεροβουλίες στην εσωτερική καριέρα. Αλλο αποκλίνουσα Αριστερά κι άλλο υποκλίνουσα καμαρίλα. Ο Πρωθυπουργός περιβάλλεται [κι επηρεάζεται;] από αναρμόδιους υπουργούς, πολιτικάντηδες χωρίς ταλέντο και δίχως γνώσεις.
Παλαιότερα οι αντίπαλοι του Υπαρκτού Κομμουνισμού αντέτασσαν «τον Καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Σήμερα ζούμε τα ιδεολογικοπολιτικά σχιζοφρενή σχήματα: Καπιταλισμός με αριστερό πρόσωπο [ή προσωπείο;]
Ή Αριστερισμός με καπιταλιστικό πρόσωπο
Ή Προεδρευόμενος αριστερός αυταρχισμός.
Τα φαινόμενα επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Ο δημόσιος βίος καταλύεται από τα ιδιωτικά [συχνά «μαύρα»] συμφέροντα και η Κυβερνώσα παίζει τον ρόλο του τροχο-νόμου αδυνατώντας να [δια]χειριστεί/ελέγξει [με ηθικό πλεονέκτημα;] την κίνηση του χρήματος και της εξουσίας των εχόντων. Μοιράζοντας υποσχέσεις κι ελπίδες στους φτωχοποιημένους [κάτι σαν το πιλάφι στον Παράδεισο από τον Μωάμεθ] προσπαθεί, αντί για λύσεις των προβλημάτων, να καλλιεργήσει «μύθους» για συνωμοσιολογικές ερμηνείες των επιλογών της και για μυστικιστικές λειτουργίες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος Διακυβέρνησης [από τις οποίες εξαιρείται για προφανείς λόγους η οικογένεια των Ρότσιλντ]. Με τον ίδιο τρόπο εξαιρεί οποιονδήποτε ημέτερο κι [αυτο]εξαιρείται και η ίδια από την εφαρμογή υποχρεωτικών κανόνων εμφανίζοντας κάθε περίπτωση ως εξαιρετική ή αναγκαία [διότι οι «κακοί» επιτίθενται καθημερινά σε όλα τα μέτωπα].
Ορισμένοι μάλιστα αξιωματούχοι παριστάνουν τους «πατριώτες» ενώ αρνούνται να υπηρετήσουν, όπως οι άλλοι ελληνόπαιδες, τη στρατιωτική τους θητεία, διακηρύσσουν αριστερά-δεξιά ότι είναι «επαναστάτες» ενώ υποστηρίζουν ανοικτά δικτάτορες, προσποιούνται ότι στηρίζουν τα λαϊκά στρώματα ενώ πριμοδοτούν ολιγάρχες, δηλώνουν «εναλλακτικοί» ενώ υιοθετούν παλαιοκομματικά τερτίπια διακυβέρνησης. Αδιαφορούν για όσους μη δικούς τους αδικούνται αφήνοντας χώρο στους κοινωνικούς αυτοματισμούς και τις ιδιωτικές αντεκδικήσεις, καθιστάμενοι έτσι συνένοχοι στην παρ-ανομία. Δεν ακούνε ό,τι δεν τους αρέσει και δεν μαθαίνουν ό,τι δεν τους ωφελεί άμεσα.
Πολλοί εξ αυτών εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι σφαίρες κατά δημοσίων προσώπων συνιστούν ανεκτό μέρος «διαλόγου» [sic] στο πεδίο της δημόσιας σφαίρας. Δίνουν την εντύπωση, ελπίζω ακουσίως, ότι θεωρούν «ενεργό πολίτη» αυτόν που παραβιάζει [μόνο για ιδεοληπτικούς λόγους;] όποιον νόμο δεν γουστάρει με συνέπεια ο νομοταγής πολίτης να παρουσιάζεται και να αισθάνεται «ως αφελές κορόιδο».
Ώς πότε άραγε νομίζουν ότι «οι πληγές θα συγχωρούν τα μαχαίρια»; [Παναγιώτης Καραβασίλης, «Απειροβαθείς ύλες»].
Ισως όμως να μη φταίνε μόνον οι ίδιοι που δεν ονειρεύονται και δεν σχεδιάζουν τη Νέα Ελλάδα.
Ισως υπόλογοι να είμαστε όλοι μας που θέλουμε να περάσει όπως όπως η κρίση για να ξανακάνουμε τα ίδια.
Ισως να μην είμαστε άξιοι για κάτι καλύτερο.
ΥΓ: Μουντή. Πολύ χειρότερη η επανάληψη της Ιστορίας. [Σωτήρης Μαντζούτσος, «Στιχοκαρδία»].
