«Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι να βλέπω ακόμη τον κόσμο στον δρόμο και να θέλει να μου σφίξει το χέρι, είναι τεράστια ικανοποίηση για έναν άνθρωπο. Αυτό που κατάλαβα τις αλησμόνητες ημέρες του Ευρωμπάσκετ είναι πως με ενωμένες τις δυνάμεις, οι Ελληνες μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, ακόμη κι αν ο αντίπαλος υπερτερεί σε δυνατότητες».
Τα λόγια αυτά του Κώστα Πολίτη, του ανθρώπου που οδήγησε την εθνική μας ομάδα μπάσκετ στον θρίαμβο του 1987, ηχούν κάθε φορά όλο και πιο ηχηρά στα αφτιά μας. Ηταν πριν από χρόνια που μας τα είχε θυμίσει και αποδεικνύονται σοφά, ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα παλεύει να βγει από τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά κρίση, δυστυχώς με τις συνεργασίες να εκλείπουν χαρακτηριστικά εδώ και τόσα χρόνια.
Ο αρχιτέκτονας του θριάμβου, ως παίκτης και προπονητής του Παναθηναϊκού με τον οποίο πανηγύρισε πολλούς τίτλους, είχε τη νοοτροπία νικητή την οποία είχε μεταδώσει στους παίκτες του, αλλά και ένα άλλο στοιχείο βασικό για εκείνη την εποχή: δεν ένιωθε δέος κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
«Μπορείτε να τους νικήσετε» έλεγε πάντα στους παίκτες του και το πίστευε πρώτος απ’ όλους παρότι τότε όταν παίζαμε για παράδειγμα με ομάδες όπως η Σοβιετική Ενωση, η Γιουγκοσλαβία, η Ισπανία, η Ιταλία, συνήθως το μότο ήταν: «Να σταθούμε αξιοπρεπώς».
«Είχα την τύχη να διαχειριστώ μια μεγάλη φουρνιά παικτών που έψαχναν τη μεγάλη διάκριση και για έναν προπονητή είναι ευτυχία να έχει ένα δίδυμο όπως ο Γκάλης και ο Γιαννάκης και να τους χρησιμοποιεί όπως θέλει και να μπερδεύει τους αντιπάλους» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, δεδομένου ότι ο Γιαννάκης στην Εθνική δεν ήταν πλέον μόνο σκόρερ αλλά οργανωτικός και εξαιρετικός αμυντικός. Ο κόουτς Κώστας Πολίτης έφερε τον προγραμματισμό στην Εθνική, προχώρησε σε ανανέωση και κυρίως οραματίστηκε τα… ύψη στην ομάδα σταματώντας το κλασικό σύστημα που παίζαμε μέχρι το 1983 με τους τρεις κοντούς.
