«Δεν είναι πρώτη φορά που χωρίζουμε. Του ‘χω στείλει κι άλλοτε γράμματα, έχω διαβάσει πολλά δικά του. Ομως, τον χωρισμό ποτέ δεν το είχα νιώσει τόσο δυνατόν. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ημαστε και τότε φίλοι, το ίδιο όπως και τώρα. Πρωί – βράδυ μαζί, και τα μυστικά μας πάντα κοινά, σαν να ήμασταν ένας άνθρωπος. Ομως, τον χωρισμό, το ξαναλέω, ποτέ δεν τον ένιωσα τόσο πολύ. Αυτή τη φορά έφυγε εκείνος και θ’ αργήσει να ‘ρθει. Δεν τολμώ ν’ αναλογιστώ τους μήνες που θα τον στερηθώ, μου φαίνεται βαρύ. Η φυγή του γέννησε μεμιάς αναμνήσεις. Το παρελθόν βέβαια υπήρχε πάντα, όμως η παρουσία του φίλου το εμπόδιζε να προβληθεί…». Ετσι ξεκινάει το πεζό κείμενο «Παρηγοριά» του Νίκου Μπακόλα, το οποίο προοριζόταν για τη λεγόμενη προδρομική «Διαγώνιο» του 1952, ένα πολυγραφημένο τεύχος που εκδόθηκε από την παρέα των νέων, τότε, λογοτεχνών Κίμωνα Οικονόμου, Ιωάννη Σιβεριώτη, Ντίνου Χριστιανόπουλου και Νίκου Μπακόλα (25χρονος τότε). Μαζί με τα κείμενα των λοιπών συντελεστών αναδημοσιεύεται στο νεότερο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο» του Γιώργου Κορδομενίδη, στον οποίο άλλωστε είχε δώσει το σχετικό υλικό ο Χριστιανόπουλος το 2011.
Στις σελίδες του περιοδικού ο αναγνώστης ανακαλύπτει ακόμη, εκτός των άλλων, ποιήματα του κορυφαίου διηγηματογράφου Ρέιμοντ Κάρβερ (σε μετάφραση της Μαρίας Μουσαφίρη) και του Τεντ Χιουζ (εισαγωγή – μετάφραση Θοδωρή Ρακόπουλου), αλλά και την «Ωδή στον Νινέττο Ντάβολι» του Παζολίνι (την απόδοση από τα αγγλικά υπογράφει ο Αντώνης Γκρίτσης, κάτοχος πλέον του βραβείου Queer για ερμηνεία σε ανδρικό ρόλο). Ξεχωριστό ενδιαφέρον για το ύφος και τη γλώσσα παρουσιάζει μια επιστολή του Κώστα Ταχτσή προς τον φίλο του Νάνο Βαλαωρίτη (στις 2 Νοεμβρίου 1986), την οποία ερανίζει ο Θανάσης Θ. Νιάρχος: «Το Σάββατο τρώω με τον Καστοριάδη. Στο μεταξύ ρεμπελεύω ενδιατρίβων στα διάφορα πορνοσινεμά».
