Είναι το τελευταίο αδειανό πουκάμισο της κυβέρνησης η «μια καλή διατύπωση» που αναζητείται στο Eurogroup όπως είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ; Ή έχει και πιο άδειο ακόμη από αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη που θα γραφεί στην απόφαση; Από τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «υπάρχει και το Eurogroup της 22ας Ιουνίου» φαίνεται πως έχει. Και να είναι κάτι ακόμη πιο ασήμαντο: ένα κανονικό χτύπημα στην πλάτη, ένα μισό χαμόγελο ή ένα νεύμα –κάτι τέλος πάντων που θα μπορεί να πουλήσει ο υπουργός στους δικούς του.
Θα ήταν απλώς ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, το νιοστό αδειανό πουκάμισο, εάν δεν υπηρετούσε τον ανόητα μεγαλεπήβολο στόχο της εξόδου στις αγορές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αυτοακυρωμένο στόχο. Γιατί σε συνθήκες διαρκούς Μνημονίου ή μόνιμης επιτροπείας, σύμφωνα με την κλασική αλυτρωτική διατύπωση, η έξοδος στις αγορές δεν είναι απλώς ένα αδειανό πουκάμισο αλλά ελεύθερη πτώση στο κενό: η Ελλάδα θα δανείζεται ακριβότερα ενώ θα παραμένει δέσμια των δημοσιονομικών περιορισμών και των μέτρων που έχει συνομολογήσει.
Είναι σαν η κυβέρνηση όχι μόνο να μην έβγαλε τον ζουρλομανδύα, όπως ήθελε η συριζαϊκή γλαφυρότητα, αλλά να θέλει να βγει με αυτόν από το ασφυκτικό αλλά πάντως προστατευμένο περιβάλλον του ασύλου και να αρχίσει να τρέχει στην ανοιχτή λεωφόρο. Ή, με βιωμένους ιστορικούς όρους, να κατέκτησε την εξουσία υποσχόμενη το τέλος μιας εκστρατείας και τώρα να συνεχίζει στα βάθη της Ανατολίας ελπίζοντας σε κάτι που θα μπορεί να διαφημίσει ως νίκη. Με αυτό που φαίνεται στο βάθος να μην είναι απλώς μια ήττα, ούτε καν ένα αδειανό πουκάμισο. Αλλά η καταστροφή.
