Ηταν από τις σπάνιες φορές που το κλίμα στη Βουλή ήταν συναινετικό. Επρόκειτο άλλωστε για το πολιτικό μνημόσυνο μιας από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της ΝΔ αναφέρθηκε στην ενός λεπτού ομιλία του πατέρα του λίγο μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Ο Τσίπρας μίλησε για έναν «σοβαρό και υπολογίσιμο πολιτικό αντίπαλο», ο Κουτσούμπας για έναν «ικανό αντίπαλο με καθαρό πολιτικό λόγο», ο Θεοδωράκης ζήτησε από τον εκλιπόντα να δείξει «ανοχή στους μίζερους και τους κακεντρεχείς». Κι ύστερα ανέβηκε στο βήμα ο Καμμένος.

Υπάρχουν πολίτες που όταν μιλάει ο αρχηγός των ΑΝΕΛ κλείνουν την τηλεόραση γιατί δεν θέλουν να γίνουν συνένοχοι, έστω και με την παθητικότητά τους, σε ένα ύφος που προσβάλλει τη λογική τους και την αισθητική τους. Οι πολιτικοί αρχηγοί και οι βουλευτές δεν μπορούν, ούτε δικαιούνται, να κάνουν το ίδιο. Η δουλειά τους είναι να ελέγχουν και να ελέγχονται. Είναι αλήθεια όμως ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση για να αντιμετωπίσεις τον άνθρωπο που εισήγαγε στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας την έκφραση «στα τέσσερα!». Και που δεν διστάζει να επιτεθεί με χυδαίους χαρακτηρισμούς εναντίον οποιουδήποτε για οτιδήποτε. Αδιαφορώντας για το αν αυτά που λέει έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

Ο σκοπός του Καμμένου δεν είναι να αποδείξει την καταγγελία του. Είναι να εκνευρίσει τον αντίπαλό του, ρίχνοντας όσο μπορεί πιο χαμηλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης –γιατί εκεί ξέρει ότι βγαίνει κερδισμένος. Διαλέγει τον στόχο του, και τον χτυπά κάτω από τη μέση. Εχει δοκιμάσει αυτή την τακτική με τον Βενιζέλο, με τον Θεοδωράκη, με τον Θεοχαρόπουλο. Αλλά αυτή τη φορά την πάτησε. Επειδή δεν διάλεξε τον αντίπαλο. Κι επειδή έπεσε πάνω στην Παπαρρήγα.

Στην προσπάθειά του να καλλιεργήσει την ενδοδεξιά αντιπαράθεση μεταξύ μετριοπαθών και της πτέρυγας Σαμαρά –ο οποίος πάντως απουσίαζε από την αίθουσα -, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας εξήρε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για τη λύση που προωθούσε το 1992 στο ζήτημα των Σκοπίων (χωρίς το όνομα Μακεδονία), λέγοντας ότι στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών το 1992 όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί την είχαν αποδεχθεί. Ποιος είδε την Αλέκα και δεν τη φοβήθηκε! «Είσαι ψεύτης», φώναξε, «εγώ ήμουν εκεί, εσύ όχι», ενώ διαμαρτυρήθηκε και στον πρόεδρο της Βουλής επειδή δεν τον επανέφερε στην τάξη.

Τάξη; Πρόκειται για άγνωστη λέξη για τον Καμμένο, ο οποίος τροφοδοτείται από την αταξία και την ένταση, τον διχασμό και την πόλωση, τον φανατισμό και το μίσος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, είπε απλώς μια ανακρίβεια. Αλλά το έκανε σε ένα ζήτημα όπου η πολιτική τάξη είχε ανέκαθεν μια ευαισθησία. Και όπου το ΚΚΕ είχε πάντα μια συνετή, ψύχραιμη και μετριοπαθή θέση. Ετσι εκδικείται μερικές φορές η Ιστορία. Χωρίς καν να το καταλάβεις.

Τελευταία Νέα