Δεδοµένο 1: Ο ανθρώπινος τρόμος και το ευρωπαϊκό τραύμα. Ο πρώτος αποβαίνοντας οδυνηρό παράγωγο ασύμμετρων συμπεριφορών. Και το δεύτερο να οριοθετεί άδηλη μετεξέλιξη ενός πολέμου, που δεν έχει ούτε λογική, ούτε κανόνες, ούτε και προοπτική. Εχει μόνον άμαχα θύματα κι εκτός ορίων παραλογισμό. Η προσέγγιση του προβλήματος περνά μέσα από αδυσώπητα δεδομένα. Που δεν μπορούν να παραβλέπονται.
Δεδομένο 2: Εάν η άνευ ορίων και αναστολών τρομοκρατία οδηγήσει σε ολομέτωπη αντιπαράθεση της Δύσεως με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό (επιβεβαιώνοντας τις προφητείες για πόλεμο πολιτισμών) το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος» (ως εκδοχή του «νέου Χαλιφάτου») θα έχει επιτύχει τον πρώτο και μείζονα στόχο του. Ακόμη και αν στα πολεμικά πεδία ηττηθεί.
Δεδομένο 3: Ουδείς πόλεμος κερδίζεται υπό το κράτος άκρατου φόβου. Κι αυτός είναι αυτή τη στιγμή το βέβαιο παράγωγο των δραματικών γεγονότων (με στοιχεία αιφνιδιασμού) και ο κύριος στρατηγικός στόχος του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους. Καθώς: Τα τανκς, την αεροπορία, το πεζικό μπορείς. Αλλά τον έναν ή δυο φανατικούς, ζωσμένους τα εκρηκτικά (ή κραδαίνοντας αμφίστομες μάχαιρες) όχι. Κι αυτό αποτελεί το μείζον πρόβλημα όλων των δυτικών δυνάμεων και κοινωνιών.
Δεδομένο 4: Εάν οι βασικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου δεν συναντιληφθούν τις ευθύνες τους ως προς τις έωλες πρακτικές που οδήγησαν (ή διευκόλυναν) στην εκτρωματική αναπαραγωγή του ισλαμογενούς μίσους, τότε τα επερχόμενα θ’ αποβούν εφιαλτικά. Διότι μόνον αμνήμονες και άνοες δεν συναρτούν αυτά τα φαινόμενα, με τις έωλες επεμβάσεις και τις συνακόλουθες αλυσιδωτές ανατροπές στο αραβο-ισλαμικό τόξο. Οπόταν και η ψευδώνυμη «Αραβική Ανοιξη», άνοιξε τις πύλες της κολάσεως! Κάπου το φάρμακο του αντι-φονταμενταλισμού, ήτο εντελώς ακατάλληλο. Από λάθος διάγνωση. Ενδεχομένως από δόλιες στοχοθεσίες άδηλων συμφερόντων.
Δεδομένο 5: Οσο θα υπάρχουν εστίες περιφερειακών κρίσεων και συγκρουσιακών υποτροπών τόσο θ’ ανατροφοδοτείται ο τυφλός φανατισμός και θ’ αναπαράγεται η αποσαθρωτική μισαλλοδοξία.
Δεδομένο 6: Οσο οι (λαθρο ή μη) μεταναστευτικές ροές (και οι δημογραφικές ανατροπές που απορρέουν από αυτές) δεν προσεγγίζονται με τρόπους που να οδηγούν σε ομαλή κοινωνική ενσωμάτωση κι επομένως δεν αποβαίνουν κοινωνικώς (και πολιτικώς) αποδεκτές, θα λειτουργούν ως βραδυφλεγείς θρυαλλίδες στη συσσωρευόμενη πυρίτιδα των γκετοποιουμένων ομάδων. Σ’ αυτό ελλοχεύουν αυτονόητα δυναμικές καταλυτικών μετεξελίξεων. Που πρέπει να επιμετρηθούν. Και ν’ αποβούν μέτρο: αποφάσεων και συμπεριφορών.
Αυτό το τελευταίο μας αφορά ως εν τη γενέσει της προοπτική. Βλέποντας τι συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες έωλων μεταναστευτικών πραγματικοτήτων. Μέτρο του τι συμβαίνει. Κι επομένως του δέον γενέσθαι…
