Υπάρχει πάντα ένας τρόπος να κάνεις κάτι χειρότερο. Να επικαλεστείς ένα ένδοξο παρελθόν. Αυτό το ξέρει καλά η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και απλώς κατά καιρούς επιλέγει το πεδίο για να το εφαρμόσει. Τώρα σειρά έχει η Παιδεία με το σχέδιο νόμου για την Tριτοβάθμια Eκπαίδευση. Με αυτό δεν ξηλώνεται απλώς ο νόμος Διαμαντοπούλου –που είχε περάσει με πολύ μεγάλη συναίνεση, σχεδόν διακομματική. Πολύ περισσότερο, δρομολογούνται αλλαγές που απλώς διακτινίζουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ σε περασμένες δεκαετίες, περασμένων αιτημάτων και επιδίκων.
Μπορεί σε προηγούμενες δεκαετίες να ήταν, για παράδειγμα, κυρίαρχο και σπουδαίο το θέμα του ακαδημαϊκού ασύλου αλλά αφορούσε εποχές που η Δημοκρατία μας δεν ήταν δεδομένη και προφανώς έμπαινε ζήτημα υπεράσπισης της διακίνησης των ιδεών εντός των σχολών. Σήμερα όμως που αποδεδειγμένα οι χώροι των πανεπιστημίων έχουν μετατραπεί σε χώρους ανεξέλεγκτης βίας, ανομίας και παρεμπορίου, οι προτάσεις και οι τροποποιήσεις του Γαβρόγλου ποιον ακριβώς εξυπηρετούν; Το ίδιο και η λογική την οποία αποπνέει ο νόμος για τη διοίκηση των πανεπιστημίων που επαναφέρει τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις στο προσκήνιο και διαμορφώνει εκ νέου όρους δεσμών και εξαρτήσεων των συνδικαλιστών διακυβεύοντας την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία των ΑΕΙ – ΤΕΙ.
Μπορεί για τους κυβερνώντες το ρολόι να έχει κολλήσει στη Μεταπολίτευση ή να νομίζουν πως παίρνουν μια ιδεολογική ρεβάνς στον τομέα της Παιδείας. Η ζωή όμως αλλά και η επιστήμη έχουν προχωρήσει. Τώρα αυτό που έχει σημασία είναι η ενδυνάμωση ενός μοντέλου πανεπιστημίου ανοιχτού στις προκλήσεις, διασυνδεδεμένου με την αγορά και εξωστρεφούς. Οχι ενός πανεπιστημίου αγκυλωμένου στη δεκαετία του ’80 και φυτωρίου συνδικαλιστών και βίας.
