Σήμερα κληρώνει λοιπόν· η κυβερνητική πλειοψηφία θα κληθεί για μία ακόμη φορά να ψηφίσει επιτροχάδην ό,τι της ζητήσουν οι υπουργοί ώστε να τερματιστεί η διαδικασία αξιολόγησης, να εισρεύσει η δόση και να μάθουμε στις 15 Ιουνίου τι θα έχουν αποφασίσει οι εταίροι και το ΔΝΤ για το χρέος. Μετά, θα επανέλθουμε όλοι στη μιζέρια μας, με την ελπίδα ότι το καλοκαίρι θα την κάνει πιο υποφερτή.

Παραμένουμε βυθισμένοι, φυσικά, αλλά φαίνεται να έχουμε πιάσει πάτο. Μπορούμε να περπατάμε πάνω του αναπνέοντας με το περίφημο καλάμι των Βιετκόνγκ, αυτό που μας έδωσαν οι δανειστές για να μην πνιγούμε. Οι κυβερνώντες όμως επιμένουν κάθε τόσο πως εκείνοι ευθύνονται που φθάσαμε εδώ και πως ψηφίζουν τα μέτρα υποκύπτοντας σε υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις –άλλα ποθεί η δική τους ψυχή, για άλλα είναι πλασμένοι· και έρχεται το πραγματικό και τους συντρίβει.

Αλλά δεν είναι ακριβώς συντριβή αυτό που υπέστησαν: οι μόνοι που βελτίωσαν τη θέση τους μέσα στη γενική δυστυχία είναι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ –όχι μόνο ηθικά, σαν νικητές, αλλά και υλικά, όπως μαθαίνουμε με όσα διαβάζουμε για τους διορισμούς σε επίζηλες θέσεις και για τον τρόπο ζωής τους. Τα απολαμβάνουν χωρίς κανένα σχέδιο, γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι πολιτικές αρχές ούτε οι τεχνοκρατικές γνώσεις που θα το στήριζαν. Στην πραγματικότητα, οι κυβερνώντες περιμένουν απλώς να τους σώσει η «αόρατος χειρ» της μισητής αγοράς –ότι δηλαδή η οικονομία, μετά τόσα χρόνια συμπίεσης, θα αρχίσει να ανακάμπτει, όπως θα συνέβαινε, οποιοσδήποτε και αν κυβερνούσε. Και πράγματι αυτό θα συμβεί, υπό δύο όρους: ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα και ότι οι κυβερνώντες θα αφήσουν ελεύθερη την αγορά να λειτουργήσει.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι συριζαίοι κατέκτησαν ό,τι κατέκτησαν μέσω της πολιτικής ανωμαλίας που αποκαλούσαν «λαϊκούς αγώνες» και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν κατανοούν ότι η σταθερότητα μπορεί να προσφέρει πολιτικό όφελος. Επιπλέον, επειδή τα δημοσιονομικά ελέγχονται αυστηρά από τους δανειστές, ίσως θελήσουν να διαχειριστούν πολιτικά και για δικό τους όφελος τον ιδιωτικό πλούτο που θα δημιουργούσε η επάνοδος της οικονομίας σε κανονικές λειτουργίες. Γιατί αλλιώς θα ένιωθαν διπλά ηττημένοι: και από την τρόικα και από τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα –οι προσπάθειες ελέγχου των επιχειρήσεων μέσων επικοινωνίας δείχνουν μάλλον τι συμβαίνει και σε άλλους τομείς. Κάθε άλλο παρά απίθανο είναι λοιπόν η «αγωνιστικότητα» και η απληστία να βυθίσουν τη σωτήρια άκρη του καλαμιού κάτω από την επιφάνεια.

Τελευταία Νέα