Το μαγικό ραβδί

Αυτή η ιστορία με τις επενδύσεις του πακέτου Γιούνκερ που θα περιλαμβάνει η νέα συμφωνία, την οποία φέρεται διατεθειμένη να αποδεχθεί η κυβέρνηση –αντί της καθαρής λύσης για το χρέος που έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντα -, μοιάζει με το μαγικό ραβδί στα παραμύθια. Φτάνει μια κίνηση με το ραβδί για να μεταμορφωθεί η νεράιδα σε απόλυτη δύναμη του καλού και να ξεπεραστεί μια δύσκολη στιγμή του ήρωα του παραμυθιού.

Ετσι και τώρα, η πρόταση που επεξεργάστηκαν Κομισιόν και Παρίσι για ένα επενδυτικό πακέτο το οποίο υποτίθεται ότι θα εξανεμίσει τη διαφορά μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων στις προβλέψεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας μοιάζει πολύ με μαγικό ραβδί. Από το οποίο είναι έτοιμη να πιαστεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να δικαιολογήσει μια ακόμη βαριά συνθηκολόγηση με τους δανειστές, με τον ισχυρισμό ότι μπορεί να μην πήρε τα μέτρα για το χρέος, αλλά κέρδισε επενδύσεις και άνοιξε τον δρόμο για την ανάπτυξη.

Αυτά όμως γίνονται μόνο στα παραμύθια με τα οποία, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, οι αγορές παθαίνουν αλλεργία. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι διεθνείς επενδυτές έχουν ήδη αξιολογήσει τις μανούβρες ΔΝΤ και Ευρωπαίων για το ελληνικό ζήτημα. Και έχουν, προ πολλού, προβλέψει μια συμφωνία μισή, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση θα πάρει τη δόση και τίποτε περισσότερο, αφήνοντας θολό το τοπίο για την πορεία της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό και στις αναλύσεις τους όχι μόνο δεν διαβλέπουν σταθερή αποκατάσταση της χρηματοδότησης της χώρας απο τις αγορές σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά προϊδεάζουν για ένα νέο Μνημόνιο που έρχεται για την Ελλάδα.

Ενα τέτοιο περιβάλλον αβεβαιότητας και με ισχυρό πολιτικό ρίσκο προβλέπεται ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει στη χώρα μετά τη συμφωνία. Προδιαγραφές που κάθε άλλο παρά φιλικές είναι προς τους ξένους επενδυτές, οι οποίοι, κυρίως για τον λόγο αυτό, απέχουν συστηματικά από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Και είναι απορίας άξιο πώς σε ένα τέτοιο κλίμα θα λειτουργήσουν οι όποιες υποσχέσεις των εταίρων μας για νέες επενδύσεις, όταν είναι σαφές ότι για να γίνουν πράξη θα πρέπει να βάλουν κεφάλαια και οι ιδιώτες επενδυτές.

Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά στα χρόνια των Μνημονίων που η χώρα συνθηκολογεί σε σκληρά μέτρα λιτότητας με αντάλλαγμα υποσχέσεις για επενδύσεις από τους δανειστές μας. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί επί της προηγούμενης συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με το περίφημο σχέδιο δημιουργίας αναπτυξιακής τράπεζας με κρατική χρηματοδότηση και από τους εταίρους μας. Δυστυχώς, παραμένει ακόμη στα χαρτιά.

Μακάρι να έρθει έστω και μια επένδυση από αυτές που θα υπόσχεται η αναμενόμενη συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών –η οποία εδώ που έχουν φτάσει (πάλι) τα πράγματα δεν υπάρχει περιθώριο να μην υπάρξει. Ομως, οι επενδύσεις που έχουν ήδη χαθεί από τη ελληνική οικονομία λόγω των ιδεοληψιών, των παλινωδιών, των περήφανων καθυστερήσεων και των λάθος στόχων των τελευταίων ετών, που στέλνουν συνεχή μηνύματα αναξιοπιστίας στο εξωτερικό, είναι πολύ περισσότερες από αυτές που υποτίθεται ότι θα έρθουν με τη νέα συμφωνία.