Ζόρια

«O κόσμος καταλαβαίνει τα ζόρια της κυβέρνησης, γνωρίζει ότι δεν είμαστε εμείς οι οποίοι αποτελούν την αυθεντική έκφραση αυτών των πολιτικών που εφαρμόζονται. Και το χαίρεται αυτό. Προτιμάει αυτούς που παλεύουν να λειάνουν τις επιπτώσεις μιας αντικοινωνικής πολιτικής από αυτούς που την καθαγιάζουν»

Ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, χθες, σε εκδήλωση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά, τους είπε ακριβώς εκείνα που ήθελαν να ακούσουν. Ανάμεσα σε ομοϊδεάτες, ενώπιον ενός ακροατηρίου που σε ψηφίζει τυφλά, που σε χειροκροτά και σε επευφημεί χωρίς να σου φέρνει αντιρρήσεις, που δεν φιλτράρει όσα λες, όλα μοιάζουν πιο εύκολα, σχεδόν «αγγελικά πλασμένα».

Και εκεί είναι η παγίδα. Οταν δεν αντιτίθεται ο συνομιλητής σου, όταν εκ προοιμίου συμπάσχει, όταν ανήκει στην κομματική σου νεολαία, διάλογος δεν μπορεί να γίνει. Κι έτσι ο πολιτικός χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, την οποία έτσι κι αλλιώς αποφεύγει όσο μπορεί.

Τα ωραία και μεγάλα λόγια βρίσκουν πάντοτε αφτιά να τα υποδεχτούν. Ποιος όμως θέλει να ακούσει την αλήθεια; Και ποιος πολιτικός θέλει να την πει; Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα. Κάθε φορά, διαλέγουμε από αυτόν που μιλάει αυτό που μας αρέσει και κυρίως αυτό που μας συμφέρει.

Στις «συνθήκες μιας διαρκούς πολιτικής ήττας» την οποία επικαλέστηκε ο Πάνος Σκουρλέτης, έσπευσε να προσθέσει ότι «είμαστε αναγκασμένοι διαρκώς να κάνουμε συμβιβασμούς». Μόνο που και οι συμβιβασμοί είναι επιλογή.

Οταν η κατάσταση φτάσει στα ζόρια, η πολιτική φρασεολογία χρησιμοποιεί τις κατάλληλες λέξεις για να ελαφρύνει τις ευθύνες (της). Τις βαφτίζει «εξαναγκασμό» και «ιδιόμορφο πόλεμο», παίζοντας με συναισθηματικές αποχρώσεις. Επικοινωνιακό τέχνασμα; Σίγουρα. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση άλλωστε έχει αποδείξει ότι στα ζόρικα δεν αντιστέκεται. Απλώς μετανιώνει συστηματικά που αναγκάστηκε να ενδώσει και πιστεύει ότι δηλώνοντάς το, αποτάσσεται τον Σατανά. Και συνεχίζει να ενδίδει.