Οι συμπαίκτες του στον Πανιώνιο, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Νίκος Λινάρδος, ο Γιώργος Γάσπαρης, το γνώριζαν και απορούσαν.
Ο επονομαζόμενος και «ευρωκόουτς» Κώστας Πολίτης είχε καλέσει στην Εθνική του 1987 τον Τάκη Κορωναίο, αλλά εκείνος ήταν ασυμβίβαστος. Σταρ της εποχής και εκ των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ο τότε σούτινγκ γκαρντ του Πανιωνίου είχε ολοκληρώσει τη σεζόν 1986-87 με 20,5 πόντους στην κανονική περίοδο και 21 πόντους στα πλέι οφ κατά μέσο όρο. Ο Πανιώνιος έχασε το πρωτάθλημα σε μονό τελικό από τον Αρη του Γκάλη και του Γιαννάκη και το σκεπτικό του Πολίτη δεν του άφηνε περιθώριο.
«Χρειάζομαι έναν τρίτο γκαρντ πίσω από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και αυτός ο παίκτης θέλω να είσαι εσύ, αλλά με την προϋπόθεση να ξεκινάς από τον πάγκο» είπε στον Κορωναίο, ο οποίος θυμάται την απάντηση που ακόμη τον στοιχειώνει και περιγράφει με πόνο καρδιάς στα «ΝΕΑ»: «Του απάντησα ότι αν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είναι οι καλύτεροι, ας ξεκινούν εκείνοι. Αν όμως είμαι εγώ ο καλύτερος, θέλω να ξεκινάω εγώ στην πεντάδα. Μου είπε “Τάκη, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Η αρχική πεντάδα είναι αυτή και μετά βλέπουμε”. “Ε, τότε, μπορείς να επιλέξεις έναν παίκτη, που δεν θα τον πειράζει να έρχεται από τον πάγκο. Εγώ δεν το δέχομαι. Αν είμαι εγώ καλύτερος, θέλω να ξεκινάω εγώ”. Η επιλογή τελικά ήταν ο Μέμος Ιωάννου, ο οποίος έπαιξε πάρα πολύ καλά και βοήθησε πολύ την ομάδα. Ισως αν ήμουν εγώ, να μην έπαιζα τόσο καλά».
Ο Τάκης Κορωναίος δεν το κρύβει. Το είχε εξομολογηθεί και στην εκπομπή «Euroleague Show» της ΕΡΤ, το εξηγεί και τώρα στα «ΝΕΑ»: «Εχασα το Ευρωμπάσκετ από τον υπερβολικό εγωισμό μου και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Εβαλα τον εγωισμό πάνω από την εθνική ομάδα, που αποτελεί την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Θα ήταν ό,τι πιο ωραίο θα είχε συμβεί στην καριέρα μου αυτό το χρυσό μετάλλιο, αλλά το έχασα γιατί δεν συμβιβάστηκα να ξεκινάω από τον πάγκο πίσω από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Οταν ωρίμασα και εκ των υστέρων έγινα και προπονητής, κατάλαβα το λάθος μου, αλλά πλέον ήταν αργά. Αν έπρεπε να αποφασίσω τώρα και όχι τότε, που ακόμη το αίμα μου έβραζε, θα πήγαινα στην Εθνική και ας ήμουν τελευταίος».
Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ. Οι σχέσεις του με τον Πολίτη δεν διαταράχθηκαν ποτέ. «Αντιθέτως, έχουμε βρεθεί και έχουμε συζητήσει πολλές φορές σε συναντήσεις παλαιμάχων του Παναθηναϊκού. Ποτέ όμως δεν αναφερθήκαμε στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και σας εκμυστηρεύομαι ότι δεν είχα πάει ούτε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να δω κάποιους αγώνες. Οπως αποδείχθηκε, ο Πολίτης είχε δίκιο για το σκεπτικό του, καθώς με το δικό του πλάνο η Εθνική κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Απλώς εγώ τότε είχα υπέρμετρη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και πίστευα ότι έπρεπε να παίζω εγώ. Αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου δεν θα παίξεις μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Στο θέμα όμως της Εθνικής έκανα το μεγαλύτερο λάθος, διότι έχασα την ύψιστη τιμή που θα μπορούσε να έχει ένας αθλητής».
