Ξεκίνησα να γράφω γιατί ήθελα να «μεταφράσω» μέσα από τις λέξεις όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μου. Να μεταφέρω την ομορφιά του, το δέος, το μυστήριο, τις πολυπλοκότητες και τις αντιφάσεις, εστιάζοντας στην ανθρωπότητα. Ήταν μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω την ανθρώπινη συμπεριφορά, τι μας οδηγεί να γίνουμε αυτό που είμαστε. Να κατανοήσω την αφοσίωση και την προδοσία, τα βάσανα και το πώς τα ξεπερνάμε, την αγάπη- όλα όσα μας κάνουν ανθρώπους και όλα εκείνα που μας επηρεάζουν. Το γράψιμο ήταν για ‘μενα το μέσο να καταλάβω ποια είναι τα σημαντικά, σε τραγικές, χαρούμενες και επίσης κωμικές στιγμές της ζωής και να τα μοιραστώ με τους αναγνώστες μου.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Cartilla» που δημοσιεύτηκε στη Βαρκελώνη το 1936 από τον εκδοτικό οίκο Seix y Barral. Από αυτό διδάχτηκα πώς να διαβάζω και να γράφω σε ηλικία δύο ετών. Στις πρώτες σελίδες θυμάμαι να γράφει «exe oso usa seso» που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «εκείνη η αρκούδα χρησιμοποιεί το μυαλό της». Αυτό μου δίδαξε όλα τα φωνήεντα και το γράμμα “s”, αλλά και την αγάπη προς τις αρκούδες.

Θυμάμαι ότι αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι ήχοι μπορούν να απεικονιστούν σε μια σελίδα. Αυτό σημαίνει ότι οι σκέψεις, οι εντυπώσεις και τα συναισθήματά μας, δεν μετατρέπονται μόνο σε ήχους που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε με τους άλλους, αλλά μεταφέρονται και στο χαρτί. Μπορούμε δηλαδή να γράψουμε και να διαβάσουμε τις λέξεις που λέμε. Αυτή η ιδέα ήταν συναρπαστική, άρχισα να γνωρίζω έναν καινούριο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά μου και αυτό μου έδινε μεγάλη δύναμη-καθώς ήμουν μικρή.

Όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο μου βιβλίο αισθάνθηκα ενθουσιασμένη. Ήταν η φωνή μου, όλα όσα ήθελα να πω, ήταν εκεί και μπορούσαν να τα διαβάσουν όλοι. Ένιωσα μια τεράστια αίσθηση αναγνώρισης για όλα όσα είμαι και γι’ αυτά που υποστηρίζω.

Αν δεν ήμουν συγγραφέας μάλλον θα ήμουν… Στην πραγματικότητα είμαι γιατρός, έχω δουλέψει σε νοσοκομεία, βοηθώντας στην ανακούφιση από τον πόνο, αποκαθιστώντας τραυματισμούς, θεραπεύοντας ασθένειες. Σώζοντας και διατηρώντας τη ζωή, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τους θανάτους και τις καταστροφές των πολέμων που βίωσα. Και αν δεν είχα γίνει γιατρός, θα είχα γίνει ιστορικός, καθώς θα με βοηθούσε να κατανοήσω ευρύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά. Επίσης, σε κάποια φάση της ζωής μου ξεκίνησα να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω, σκεπτόμενη να αφιερωθώ στην τέχνη, όμως τελικά κατέληξα να παντρευτώ έναν ζωγράφο και να μοιραστώ τη ζωή του.

Μια συμβουλή που θυμάμαι από δάσκαλό μου είναι να παρατηρώ. Αυτό το διδάχτηκα όταν ήμουν φοιτήτρια ιατρικής. Όταν ερχόμασταν σε επαφή με κάποιον ασθενή, μας έλεγαν να ξεκινάμε να κοιτάζουμε κάθε λεπτομέρεια της κατάστασής του, χτίζοντας έτσι την «εικόνα» που θα μας οδηγούσε στη διάγνωση. Το να παρατηρείς είναι ζωτικής σημασίας. Προσπαθώ να εφαρμόζω αυτή την αρχή σε κάθε κομμάτι της ζωής μου. Επίσης, μου άρεσε πολύ το λογότυπο του πανεπιστημίου μου, «Sapere Aude» δηλαδή «Τόλμα ναείσαι σοφός».

Όταν γράφω αισθάνομαι συχνά εξαιρετικά απογοητευμένη όταν δεν μπορώ να βρω τις ακριβείς λέξεις και τη σωστή σύνταξη για να περιγράψω μια συγκεκριμένη σκηνή, μια εμπειρία ή ιδέα, και πολύ ενθουσιασμένη όταν όλα ρέουν και εκφράζονται όμορφα και ιδανικά.

Το βιβλίο που πάντα επιστρέφω είναι το «The Fruits of the Earth» του Αντρέ Ζιντ. Ο Ζιντ το έγραψε όταν επέστρεψε ουσιαστικά στη ζωή, ξεπερνώντας μια απειλητική ασθένεια, έχοντας μια αναθεωρημένη, πολύ πιο συνειδητή στάση απέναντι στην ζωή και τον κόσμο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Βόρεια Αφρική. Προσπαθούσα να συνηθίσω την καινούρια μου ζωή στη Νέα Ζηλανδία όταν ανακάλυψα αυτό το βιβλίο, τις πλούσιες και ποιητικές παρατηρήσεις του Ζιντ και την ζεν-σοφία του. Όλα αυτά με βοήθησαν να συνδεθώ με τον βαθύτερο εαυτό μου και τις ρίζες μου.

Ονειρεύομαι να ζήσω σ’ έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα αναγνωρίζουν ότι όλα όσα τους ενώνουν είναι πιο ισχυρά από τις διαφωνίες τους, πως οι διαφορετικότητες είναι για να μαθαίνεις από αυτές, να τις υμνείς και όχι να ανταγωνίζεσαι και να καταστρέφεις, ότι η φροντίδα και η συμπόνια είναι αυτές που θα σε επιβραβεύσουν και όχι οι εχθρότητες και το μίσος. Ότι βρισκόμαστε στη γη για να μοιραζόμαστε και όχι για να φιλονικούμε.

Info

• Η Μίριαμ Φρανκ γεννήθηκε στην Ισπανία, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, έζησε τα πρώτη της χρόνια στη Γαλλία, υπό το καθεστώς του Βισύ, και έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή της στο Μεξικό. Μετακόμισε στη Νέα Ζηλανδία, όπου ολοκλήρωσε το σχολείο και έπειτα σπούδασε Ιατρική. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Αναισθησιολογία (London Felloship), ενώ διορίστηκε Ανώτερη Λέκτορας και Σύμβουλος στο Royal London Hospital.

• Στη διάρκεια κάποιων διαλέξεων στην Αργεντινή, ανακάλυψε τα έργα του συγγραφέα Έκτορ Τισόν, τα οποία και άρχισε να μεταφράζει. Παντρεύτηκε τον Γερμανό ζωγράφο Κόρτοκρακς, με τον οποίο απέκτησαν δύο κόρες.

• Το βιβλίο «Εξόριστη σε Τρεις Ηπείρους – Ιστορίες μιας νομαδικής ζωής» είναι το πρώτο βιβλίο της αυτοβιογραφίας της, ενώ μόλις κυκλοφόρησε στ’ αγγλικά το sequel με τον τίτλο: “An Unfinished Portrait-Journeys Around my Mother”.

• H Μίριαμ Φρανκ αγαπά πολύ την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Σέριφο, στην οποία περνά πολλά από τα καλοκαίρια της. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την ίδια στο www.miriam-frank.com

• Από τότε που θυμάται τον εαυτό της βρίσκεται με μια βαλίτσα στο χέρι, αφήνοντας πίσω της τα πάντα και ξεκινώντας σχεδόν από το μηδέν. Όχι από επιλογή, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, αλλά από επιτακτική ανάγκη. Ο καιρός περνά και οι αλλαγές είναι τόσες που η ίδια δεν έχει καν τον χρόνο να τις επεξεργαστεί. Ωστόσο, πάντα μέσα της βρίσκονται ολοζώντανα τα τοπία από τα μέρη που επισκέφτηκε, οι μυρωδιές και τα χρώματα, αλλά κυρίως οι άνθρωποι…

• Για όλα αυτά αποφάσισε να γράψει η συνταξιούχος πλέον γιατρός Μίριαμ Φρανκ. Στην αυτοβιογραφία της «Εξόριστη σε Τρεις Ηπείρους-Ιστορίες μιας νομαδικής ζωής», η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καπόν, η ίδια διηγείται τη δύσκολη αλλά και περιπετειώδη πορεία της. Στόχος της, να δώσει ελπίδα σε ανθρώπους που έχουν βιώσει την εξορία, αλλά και να μεταφέρει τις εμπειρίες της σ’ εκείνους που δεν έζησαν κάτι παρόμοιο, μειώνοντας έτσι το μεταξύ τους χάσμα.

• Η αυτοβιογραφία της κυκλοφόρησε πρώτα στα αγγλικά με τον τίτλο «My Innocent Absence-Tales from a nomadic life» (εκδ. Arcadia Books) αποσπώντας πολύ θερμές κριτικές και εκτός από ένα πολύ τρυφερό βιβλίο είναι συνάμα και μια ιστορική καταγραφή με πολύ ιδιαίτερη ματιά. Επιπλέον, το βιβλίο της περιέχει 69 φωτογραφίες – ντοκουμέντα από τη ζωή της.