Από τα πεζοδρόμια, όπου μέχρι πριν από μερικά χρόνια διακινούνταν ψιθυριστά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, έως τις λεωφόρους του προχθεσινού Athens Pride, έχουν γίνει πολλά. Πάρα πολλά σε σχέση με τα χρόνια που μεσολάβησαν. Και κάτι που εξελίσσεται τόσο γρήγορα είναι φυσικό να αναπτύξει παθογένειες. Πολύ περισσότερο όταν έχει τη γεύση της ρεβάνς αυτού που από την ντουλάπα βγαίνει στην κεντρική ταράτσα, από την πνιγηρή σιωπή της απόρριψης περνάει στην εκκωφαντική επιβολή της φωνής του. Σιγά τώρα που θα τα βάλουμε με στυλιστικές και επικοινωνιακές εκτροπές, με τα τούλια, τα piercing και τα πούπουλα. Σε μια χώρα όπου τρεις ώρες κάθε βράδυ, κυκλοφορούν στην τηλεόραση ημίγυμνα «τούμπανα» που σταυροκοπιούνται πριν αρχίσουν να τσουρομαδιούνται (και καλά κάνουν δηλαδή), οι γκέι θα δανείζονταν ρούχα από την γκαρνταρόμπα του Οσκαρ Ουάιλντ; Επίσης, όσο και να διαφωνώ, δεν θα κουνήσω το δάχτυλο σε αυτούς που προγκάρισαν τους αστυνομικούς της Δράσης Ενάντια στον Ρατσισμό. Πολύ κακώς βέβαια, αλλά αφενός ήταν λίγοι, αφετέρου μέσα στην χλαπαταγή ξέφυγαν και δύο «γιούχα». Μια γιορτή ήταν στο κάτω κάτω. Βάζω στοίχημα ότι του χρόνου θα παρελάσουν αγκαλιασμένοι.
Πολύ μου άρεσαν ωστόσο οι πολιτικοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσαν, τίγκα στο αυτοκόλλητο σαν πίνακες ανακοινώσεων, να δώσουν το «παρών». Στη μεγάλη γιορτή υπέρ της διαφορετικότητας οι άνθρωποι που ανέβηκαν στην εξουσία με το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί». Και τη διατήρησαν χωρίζοντας τους Ελληνες σε «δικούς τους» και αλλότριους. Γιατί μου άρεσαν; Γιατί μου έδειξαν ανάγλυφη τη διαφορά ανάμεσα στον ουσιαστικά ελεύθερο και τον ευκαιριακά απελευθερωμένο.
