Τα καλά νέα

Την επομένη των εκλογών στη Βρετανία είχαμε δύο αξιομνημόνευτες δηλώσεις. Ο Πρωθυπουργός, συγχαίροντας τον Τζέρεμι Κόρμπιν για την επιτυχία του, και τους νέους της Βρετανίας που πρωταγωνίστησαν, επισήμανε: «Ούτε οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας ούτε ο δεξιός λαϊκισμός μπορούν να δώσουν ελπίδα στους λαούς». Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό για το ίδιο θέμα, δήλωσε ότι στην Ευρώπη διαμορφώνεται ρεύμα αμφισβήτησης της λιτότητας και «το μεγάλο ερώτημα της εποχής μας» είναι αν «θα εκφραστεί, από την Ακροδεξιά ή από τις δυνάμεις της Αριστεράς».

Το ότι ο κ. Τζανακόπουλος αποφεύγει να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του τον όρο «Ακροαριστερά» ή «ριζοσπαστική Αριστερά», δεν αποκρύπτει ότι η φράση του επιβεβαιώνει την κατάπτυστη θεωρία των δύο άκρων: και τα δύο μάχονται κατά του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας –που τα εφαρμόζει το «ακραίο Κέντρο» (Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά). Το «μεγάλο ερώτημα της εποχής μας» είναι λοιπόν ποιος θα προλάβει πρώτος να τσακίσει το Κέντρο, οι ακροδεξιοί ή οι ακροαριστεροί; Η περίπτωση να το τσακίσουν από κοινού, όπως επιχειρούν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σκοπίμως αποκρύπτεται, ακριβώς επειδή είναι η επιζητούμενη.

Αν οι κ.κ. Τσίπρας – Τζανακόπουλος ζούσαν έναν αιώνα πριν θα έθεταν με παρόμοιους όρους το «μεγάλο ερώτημα» του Μεσοπολέμου: τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες θα τις τσακίσουν πρώτοι οι κομμουνιστές ή οι φασίστες; Σήμερα τέτοιο ερώτημα δεν τίθεται: ούτε το δίδυμο Λεπέν – Μελανσόν στη Γαλλία ούτε το δίδυμο Τσίπρας – Καμμένος στην Ελλάδα αμφισβητούν, ευτυχώς, τη δημοκρατία. Διότι οι ιδεολογίες που την αμφισβητούσαν (κομμουνισμός – φασισμός) ηττήθηκαν συντριπτικά και οι δύο.

Σήμερα, πρέπει να εκλείψει το «ακραίο Κέντρο της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού», και τον δρόμο δείχνουν οι νέοι που ψήφισαν Τζέρεμι Κόρμπιν –είναι όμως πασίγνωστο πως η κινητοποίηση των νέων υπέρ του Κόρμπιν έχει σχέση με τον φιλευρωπαϊσμό τους και ζητήματα ταυτότητας. Ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα υπάρχουν ως μεγάλα προβλήματα της εποχής μας μόνο στην ξύλινη γλώσσα των ακραίων δημαγωγών της Δεξιάς και Αριστεράς, όχι στους νέους της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας της ΕΕ –οι δε έλληνες νέοι ιδιαίτερα υποφέρουν από πολιτικές που εφαρμόζουν (και) οι κ.κ. Τσίπρας και Τζανακόπουλος προκειμένου να μείνουν στην εξουσία και όχι από αφηρημένες έννοιες που δεν έκαναν ποτέ καλό ή κακό σε κανέναν.

Το μεγάλο ερώτημα για την Ευρώπη είναι οι διαδικασίες ενοποίησης που τις προωθεί το επαίσχυντο ακραίο Κέντρο. Και τα καλά νέα που έρχονται είναι πως οι ανθενωτικές πολιτικές δεξιών και αριστερών εξουσιομανών είτε γελοιοποιούνται (Ελλάδα) είτε ηττώνται (Γαλλία) είτε αμφισβητούνται (Βρετανία).