Είχε όσο χρώμα, όσο ταμπούρλο και όση ευθυμία χρειαζόταν για να θυμίσει τις Παρελάσεις Υπερηφάνειας στις οποίες ήθελε να μοιάσει. Αλλά είχε και πολλές πολιτικές συνδηλώσεις –τόσες ώστε να τονίζεται η αναγκαιότητά της. Η προχθεσινή παρέλαση των ΛΟΑΤ στην Αθήνα έπρεπε να γίνει μόνο για να αποδειχθεί η ικανότητα των διοργανωτών της να κοπιάρουν εκείνες άλλων χωρών, αλλά και για να φανεί το συλλογικό μας χάσμα από το ίδιο τους το σύνθημα. Το «Είναι θέμα παιδείας».
Στην τραγική της έλλειψη οφείλεται, ας πούμε, το γεγονός ότι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα κοινωνικού αποκλεισμού και διαδήλωναν υπέρ της άρσης του βρέθηκε μια ευάριθμη ομάδα που με αντανακλαστικά συντηρητικής κοινωνίας και σαν ζηλωτές μιας άλλης καθαρότητας, της επαγγελματικής αυτή τη φορά, απέκλεισε τους άνδρες και τις γυναίκες της Δράσης Αστυνομικών Ενάντια στον Ρατσισμό που ήθελαν να παρελάσουν. Είναι η στιγμή που τα χρώματα της παρέλασης λερώθηκαν από το βαθύ μαύρο. Οπως βουτήχτηκαν στο σκούρο μπλε από την απόφαση της ΝΔ να μην εκπροσωπηθεί στην πορεία ούτε καν από τους νεολαίους της. Είναι μια επιλογή που δεν την κάνει περισσότερο συντηρητική απ’ ό,τι είναι. Την κάνει, όμως, λιγότερο φιλελεύθερη απ’ όσο θα ήθελε να φαίνεται.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κόκκινο της κυβερνητικής παρουσίας διορθώνει την κακοχρωμία. Θα μπορούσε εάν η τόλμη του Τσακαλώτου, του Φίλη και του Καρανίκα δεν ακυρωνόταν από τη νομοθετική ατολμία της κυβέρνησής τους. Εάν η πολιτεία την οποία διοικούν είχε αναγνωρίσει στην κοινότητα των ΛΟΑΤ πολλά από εκείνα τα δικαιώματα που έχουν αναγνωριστεί αλλού. Με άλλα λόγια, ένα σύμφωνο συμβίωσης είναι λίγο, πολύ λίγο. Και δεν φτάνει για να κάνει ένα τόσο ταλαιπωρημένο ουράνιο τόξο να λάμψει.
