Hταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποτυχίας. Επειδή το τραύμα είναι βαθύ, τα συμπτώματά του επιφανειακά και η συνταγογράφηση λάθος. Το νέο ακτιβιστικό σόου της Ζωής Κωνσταντοπούλου με αφορμήτη μαύρη επέτειο της σφαγής του Διστόμου στις 10 Ιουνίου του 1944 έφερε στην επιφάνεια την εθνική μας μειονεξία.
Η ίδια έφραξε τον δρόμο στον γερμανό πρεσβευτή την ώρα που θα κετέθετε στεφάνι με τον ίδιο τρόπο που είχε σταθεί στα κάγκελα της ΕΡΤ. Ετσι νιώθει την όποια πολιτική της αποστολή: να δημιουργεί εκρηκτικά και εμπρηστικά χάπενινγκ. Κατά μία έννοια, είναι ακόμη πιστή στη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ προ Μνημονίου: χαϊδεύουμε την ένταση απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Ο Μανώλης Γλέζος, στο ύψος των περιστάσεων, συνόδευσε τελικά τον πρεσβευτή ώς το μνημείο, αλλά υπενθύμισε ότι «το παιδί του εγκληματία, όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του, δεν ευθύνεται για αυτά». Προφανώς, όμως, οι σημερινοί Γερμανοί δεν λογίζονται ως γιοι και κόρες των Ναζί.
Το μόνο που παραμένει πραγματικά δυσερμήνευτο –για να χρησιμοποιήσουμε έναν ευφημισμό –είναι τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες ορισμένων παρευρισκομένων προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ωστε επιβιώνει το πλήθος που διψάει για θεάματα; Που δεν μπορεί να τιθασεύσει το θυμικό του ύστερα από τα απανωτά άπερκατ της μνημονιακής κρίσης; Δυστυχώς, οι λίγοι αυτοί άνθρωποι δεν κατάφεραν να προστατεύσουν τον βασικότερο συμβολισμό που περιέχει η χειρονομία του γερμανού πρεσβευτή: τον πολιτισμό. Αντιθέτως, ζητωκραύγασαν όταν πήραν το πάνω χέρι ο τραμπουκισμός και η χύμα μαγκιά. Το περιστατικό του Διστόμου είναι η κατάληξη του πρόσφατου ιστορικού μας: από την Κερατέα, τις καταδρομικές επιθέσεις στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής, τα γιαουρτώματα πολιτικών και τις καταλήψεις δημόσιων χώρων, αργά ή γρήγορα, θα φτάναμε και στους ιστορικούς συμβολισμούς. Ευτυχώς που για πολλούς –πλην Λακεδαιμονίων –οι συμβολισμοί αυτοί αντέχουν στον χρόνο περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε ο ακτιβισμός ενός δεκαλέπτου που διεκδικεί η σπιθαμιαία κίνηση της κυρίας Κωνσταντοπούλου.
