Αν ανατρέξουμε αρκετά χρόνια πίσω, στη δεκαετία του ’70 για παράδειγμα, εύκολα διαπιστώνουμε ότι ο Ολυμπιακός πάντα βασιζόταν σε καλούς κεντρικούς αμυντικούς. Ή για να το θέσουμε σωστότερα, όταν είχε αξιόλογα μπακ, έφτανε σε κατάκτηση τίτλων και έθετε βάσεις για καλή πορεία στην Ευρώπη.
Μια ματιά στο παρελθόν επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Η υπερομάδα του θρυλικού Νίκου Γουλανδρή είχε στα μετόπισθεν τους αξεπέραστους Τάκη Συνετόπουλο, Βασίλη Σιώκο και Λάκη Γκλέζο. Μεταγενέστερα, κοντά στον ποιητή της άμυνας Μάρτιν Νοβοσέλατς, ο άτεχνος Σταύρος Παπαδόπουλος μετατράπηκε αίφνης σε απροσπέλαστο τείχος.
Ακόμη και στα χρόνια της αναγέννησης, δίχως να υπάρχει κάποιος κλασάτος μπακ, στον Μπάγεβιτς έδωσαν την ταχύτητα που έψαχνε ο Καραταΐδης και ο Ανατολάκης, αλλά για την Ευρώπη έπρεπε να έρθει ο (έμπειρος) Σούρερ προκειμένου να κλειδώσει η άμυνα. Με τον Βαλβέρδε έλαμψε ο ξεχωριστός Ολοφ Μέλμπεργκ και δίπλα του βελτιώθηκε παραπάνω ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Αν δούμε και τον Κώστα Μανωλά, μάλλον πρέπει να βάλουμε τελεία για τους αληθινά αξιόπιστους κεντρικούς οπισθοφύλακες στο Λιμάνι.
Εκτοτε, κυριαρχεί μια αέναη προσπάθεια να κλείσει η τρύπα και είναι αλήθεια ότι απτά αποτελέσματα δεν έχουν υπάρξει. Είτε γιατί οι επιλογές δεν βγήκαν, είτε διότι εξ αρχής ήταν λανθασμένες και δίχως μεγάλη προοπτική.
Πού έχουμε φτάσει; Ο Ολυμπιακός καλείται να διαλέξει τις κολόνες της άμυνάς του μέσα από μια δεξαμενή που αριθμεί περίπου 10 στόπερ! Δεν πρόκειται για υπερβολή και ας δούμε τις επιλογές μαζί με τα θετικά ή τα αρνητικά καθεμιάς από αυτές.
Ο Μποτία κλήθηκε να καλύψει το κενό του Μανωλά και είναι γεγονός ότι στην αρχή δεν έπεισε. Ανέβηκε στην πορεία, πήρε παιχνίδια, χρίστηκε αρχηγός και βγάζει ένα δέσιμο με τον Ολυμπιακό που δεν το προσπερνάς εύκολα. Λέγεται ότι υφίσταται ενδιαφέρον από ομάδες της Ισπανίας για επιστροφή του, οπότε όλα είναι ανοιχτά για το μέλλον. Ο έτερος του διδύμου, ο Ντα Κόστα, δίπλα στην ταυτότητά του πρέπει να έχει τη λέξη «επιπολαιότητα». Ο Ρέτσος, για να έρθουμε στα «δικά μας παιδιά», είναι ο πλέον ταλαντούχος και με προοπτική οπισθοφύλακας, ένας πολυθεσίτης που μπορεί να πωληθεί ακριβά. Ωστόσο, είναι σαφές ότι στον πρωταθλητή ψάχνουν κάποιον να του διδάξει τα μυστικά της θέσης, γιατί μόνο δίπλα στην εμπειρία το νιάτο θα πάρει παραστάσεις. Εξού και το φλερτ με τον Ροντρίγκες ή όποιον ξένο έχει πατήσει τα 30. Ο Νικολάου, έτερη λύση νεαρού έλληνα στόπερ, έχει στα συν το αριστερό πόδι και το μέλλον που του ανήκει. Ο Σιόβας είναι αρχοντικός, το πιθανότερο όμως είναι να μείνει στην Ισπανία, χωρίς (κατά τη γνώμη μας) να έχει κλείσει τον κύκλο του στον Ολυμπιακό, ο Λαΐφης μοιάζει με αίνιγμα και θεωρείται πολύπλοκη η υπόθεση δανεισμού του στη Σταντάρ Λιέγης και ο Βιάνα θα δοθεί δανεικός τώρα που λείπει ο Μπέντο. Γούτας και Βούρος πιθανόν θα τσεκαριστούν εκ νέου και η νέα άφιξη είναι αυτή του Ρισβάνη που θα επιδιώξει να κερδίσει χρόνο συμμετοχής σε μια άλλη ισχυρή (μετά τον ΠΑΟ) ομάδα. Οσο για τον Σισέ, πιτσιρικάς είναι, πρέπει να ψηθεί ο Γάλλος.
Συμπέρασμα: πολύ ταλέντο στον Ολυμπιακό, αλλά αναζητείται η σωστή χημεία.
