Μετά το σακάκι, ο Μακρόν τούς πήρε και τα εσώρουχα. Λογικό. Το σύστημα είναι προεδρικό κι ο γάλλος ψηφοφόρος θέλει να δώσει στον πρόεδρο που μόλις εξέλεξε τη δυνατότητα να εφαρμόσει την πολιτική του.

Ανάλογα φαινόμενα είχαμε το 1981, το 1988 και το 2012 με τους Σοσιαλιστές. Το 2002 και το 2007 με τη Δεξιά.

Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε λύσσα ο ψηφοφόρος. Το κόμμα του Μακρόν θα κινηθεί στα όρια της κοινοβουλευτικής μονοκρατορίας.

Αλλά αυτά αφορούν τους Γάλλους. Τι αφορά εμάς;

Δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι η Γαλλία αναδιπλώθηκε στο Κέντρο. Ξεφούσκωσε η Ακρα Δεξιά, ηττήθηκε η Δεξιά, καταστράφηκε η Αριστερά. Η νέα πλειοψηφία είναι και άφθαρτη και ισχυρή.

Δεύτερον, ότι (μετά τον Σεπτέμβριο) Γαλλία και Γερμανία θα έχουν νέες κυβερνήσεις και καθαρό εκλογικό ορίζοντα για μια τετραετία.

Η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική θα μπει αναπόφευκτα σε νέα φάση κι αποτελεί εθνική υποχρέωση να βρεθεί η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή.

Ως εκ τούτου, τα βασικά ερωτήματα στα οποία πρέπει όλοι να απαντήσουν με το χέρι στην καρδιά είναι τα εξής:

– μπορεί αυτό να το επιχειρήσει η σημερινή κυβέρνηση ή μήπως πρέπει και η Ελλάδα να αναζητήσει ένα νέο, ισχυρό και λιγότερο φθαρμένο κυβερνητικό σχήμα;

– μπορεί αυτό να το επιτύχει κάποια κυβέρνηση όπως η σημερινή ή μήπως χρειάζεται μια κυβέρνηση πιο συμβατή με το ευρωπαϊκό Κέντρο και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται;

Οφείλω να παραδεχτώ ότι οι απαντήσεις δεν είναι αυτονόητες. Αλλά είναι απαραίτητες, αφού το αποτέλεσμα αυτής της αναδιάταξης θα σφραγίσει την Ευρώπη και τη χώρα μας τουλάχιστον για μια γενιά.

Ακούω, για παράδειγμα, με ιδιαίτερη προσοχή όσους μιλούν για μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας των κομμάτων της σημερινής αντιπολίτευσης.

Ή ακόμη κι εκείνους που θεωρούν ότι σε ένα τέτοιο σχήμα θα μπορούσε να συμπράξει κάποια στιγμή μετεκλογικά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξέρω πόσο εφικτά είναι αυτά τα πράγματα.

Είναι βέβαιο όμως ότι η νίκη του Μακρόν, αλλά κι ένας πιθανός νέος συνασπισμός της Μέρκελ με τους Σοσιαλδημοκράτες δείχνουν ότι ο δρόμος της αυριανής Ευρώπης περνά μέσα από τη στρατηγική συμμαχία της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά.

Ξέρετε γιατί; Οχι μόνο λόγω παράδοσης, αλλά κι επειδή όλες οι άλλες λύσεις που έχουν εμφανιστεί στο τραπέζι αποδείχθηκαν διχαστικές, διαλυτικές κι αναξιόπιστες.

Για να παραφράσω (προς τιμήν του Πασκουάλ) μια γνωστή ρήση του μεγάλου Πατ Ράιλι, η Ευρώπη έχει μπροστά της αυτόν τον δρόμο ή την έξοδο.

Θέλω να ελπίζω ότι κανείς άφρων δεν θα επιλέξει την έξοδο.