Το αβγό του φιδιού

Αβατο: τμήμα ναού ή ιερός τόπος όπου δεν επιτρέπεται η είσοδος παρά μόνο σε ιερείς. Πρόκειται για την πρώτη ερμηνεία του λήμματος. Υπάρχει και η δεύτερη, των Νεοελλήνων. Αφορά τα Εξάρχεια, το Μενίδι, τα γήπεδα, τα ξενοδοχεία και τους δημόσιους χώρους που τελούν υπό κατάληψη, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια για επιθέσεις και τελευταία το μετρό.

Δεν θα κουραστώ να το γράφω: τα όσα τραγικά γίνονται στα γήπεδα και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και ευτελίζουν την αξία του αθλητισμού είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής.

Το αίσθημα των πολιτών για την απάθεια που επιδεικνύει το κράτος απέναντι στην ανομία έχει μετατραπεί σε πεποίθηση.

Δεν θέλω να πιστέψω πως κάποιοι ταυτίζονται με τις ιδεοληψίες του Αδόλφου περί νόμου της ζούγκλας και της υπερίσχυσης του δυνατότερου. Περισσότερο μοιάζει με πολιτική «μη επίθεσης», μια αναγκαστική διεκπεραίωση των ελάχιστων δυνατών υποχρεώσεων απέναντι στους πολίτες μέχρι την παράδοση της εξουσίας.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερή η αλλεργία που νιώθει η κυβέρνηση στις πρωτοβουλίες καταστολής. Το ανοσοποιητικό σύστημα της αριστερίζουσας τάξης ανθυποβάλλεται σε υπερδιέγερση όταν πρόκειται για την εφαρμογή των νόμων σε συγκεκριμένους χώρους. Αλίμονο όποιος συντάσσεται με την τάξη: γκεμπελίσκος και πάνω με ειδικότητα στη χρήση μονταζιέρων.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση είναι πως εκτρέφει το αβγό του φιδιού το οποίο μπορεί στο τέλος να δαγκώσει την ίδια.