Αναζήτηση
Κύκλους διέγραψα
χωρίς ούτε μία κίνηση
να κάνουν τα φτερά
Δημ. Κυριάκης, «Προς Δωδώνην»
Οσους λιγότερους [αυλο]κόλακες γεννάει κι ανέχεται μία Εξουσία τόσο το καλύτερο για την καλή Διακυβέρνηση. Οσο σε συχνότερες ανακαθάρσεις παλαιών νόμων προβαίνει ο δημοκρατικός ανδριάς [βλ. Βασίλειος Α’ Μακεδών, μτφ. Κ. Παΐδας] τόσο κερδίζει ο κοινοβουλευτισμός. Οσο περισσότερους υπεύθυνους ηγέτες διαθέτει μία χώρα τόσο ευκολότερα αντιμετωπίζει κρίση και εθνικούς κινδύνους.
Δυστυχώς οι έλληνες «ηγέτες», οι οποίοι συχνά στρέφονται κατά της ηγετικής (τους) ομάδας[επειδή κατά βάση απεχθάνονται τη συλλογική ηγεσία], φαίνεται να μην έχουν μάθει να κυβερνάνε διά του Ηθους.
Ο Αγραφος Νόμος της συμπεριφοράς του Ηγέτη δεν περιλαμβάνει έπαρση, αυτοπροβολή ή μείωση των αντιπάλων αλλά προτρέπει σε μεγαλοψυχία, ευρυχωρία αισθημάτων, σεμνότητα.
Ο Ηγέτης δεν εκ-βιάζει τον λαό, δεν παρα-βιάζει τους νόμους, δεν «βιάζει» τη λογική. Δεν κρατάει αποκλειστικά για τον ίδιον τις δάφνες της νίκης, αφήνοντας στους συναγωνιστές του τις πικροδάφνες της αποτυχίας.
Δεν νοείται ποτέ «παρών-απών» [ιδίως ενώπιον των ευθυνών του].
Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν διαθέτει ή όχι η χώρα ηγέτες με τις παραπάνω ιδιότητες, αλλά τι είδους ηγέτη πράγματι θέλει [και συχνά εκλέγει] ο ελληνικός λαός.
Προτιμάει π.χ τους «ακίνητους» που δεν θέλουν ν’ αλλάξουν τίποτα [άρα, δεν ενοχλούν τον βολεμένο και βολεψάκια νεοέλληνα στην ανομική του δραστηριότητα] ή θα επιθυμούσε να ρισκάρει μεταρρυθμίσεις [οι οποίες ενδεχομένως θα έθιγαν και τα δικά του συμφέροντα]; Προτιμάει π.χ τον «άβουλο» που ασχολείται συνεχώς με τις ενδοκομματικές ισορροπίες και τις ενδοτικές υποχωρήσεις [στις εσωτερικές κι εξωτερικές πιέσεις] ή θα επιθυμούσε ν’ ακολουθήσει έναν «οραματιστή-στρατηγό», ο οποίος θ’ άνοιγε πανιά για την Ελλάδα του μέλλοντος [αντί να μηρυκάζει, λόγω αμηχανίας και έλλειψης σχεδίου, τα διχαστικά βιώματα του παρελθόντος]; Προτιμάει π.χ τους «ανασφαλείς» που κινούνται στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο σαν φοβισμένοι παρίες [ή σαν ποντίκια που βρυχώνται για να τρομάξουν τα λιοντάρια] ή τους γνώστες της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής που τους σέβονται εχθροί και φίλοι;
Προσωπικά πιστεύω ότι η συγκρουσιακή, δήθεν «επαναστατική» και πάντοτε αυτοαναφορική ψυχοσύνθεση του έλληνα ψηφοφόρου δεν του αφήνει πολλά περιθώρια να θαυμάσει και ν’ ακολουθήσει κάποιον που δεν του μοιάζει [και ιδίως, ο οποίος δεν μοιράζεται μαζί του τις ίδιες στερεοτυπικές μιζέριες].
Παραμορφωτική ή μεγενθυντική, η εικόνα του «ηγέτη μας» δεν είναι τίποτ’ άλλο από τη δική μας προβολή στη μικρή ή μεγάλη οθόνη των πολιτικών [παρ- ή ψευδ-] αισθήσεων.
Εξού και δεν υπάρχει ποτέ κανένας ένοχος.
ΥΓ. Προφανώς υπάρχουν και «ηγετίσκοι-ουρές» με πολλά Α, όπως Ασχετοι, Ακατάλληλοι, Ακαλλιέργητοι, Αναξιόπιστοι… αλλά με αυτούς θ’ ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.
ΥΓ2. Οι Ηγέτες με το ένα ή το άλλο Α αντιστοιχούν σε διατελέσαντες Προέδρους/Αρχηγούς. Ο κάθε αναγνώστης ας κάνει μόνος του την «ταύτιση» –«Βάρβαροι οι συνειρμοί – πληγώνονται και οι λέξεις» [Σωτ. Μαφρέδας, «Νεύμα από απέναντι»].
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
